Русский English
Գլխավոր էջ | Հետադարձ կապ | Հետևեք դիմումի ընթացքին
  • Դատական գործերի որոնում
  • Նիստերի ժամանակացույց
  • Վճռաբեկ դատարանի նախադեպային որոշումների շտեմարան
  • ՀՀ օրենքների որոնում
  • ՄԻԵԴ գործերի որոնում
  • Խելացի որոնում
  • Ինֆոգրաֆիկա
  • Նմանատիպ գործերի որոնում
  • Քաղաքացիական
  • Քրեական
  • Վարչական
  • Վճարման կարգադրություններով
  • Սնանկության

Գործի համարի ձևաչափը ճիշտ չէ
Դատական ակտեր
Ընդլայնված որոնում
* Արդյունքների դասավորվածությունը կատարվում է ըստ գործերի արդիականության
  • Հակիրճ
  • Դատական գործ

Հիմնական

Գործի համար: ԵԴ/1393/01/20

Վիճակագրական տողի համար: 6.2

Ամբաստանյալ

Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյան

Դատավոր

Երևան քաղաքի դատարան:

Վարդան Լեւոնի Գրիգորյան

Քրեական վերաքննիչ:

Կարեն Հենրիկի Մարդանյան

Հոդվածներ

Երևան քաղաքի դատարան:

ՀՀ քրեական օրենսգիրք

Հոդված 176 Մաս 3 Կետ 1.1

ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգիրք

Հոդված 395 Մաս 1
Մեղադրական եզրակացության համառոտ բովանդակություն: Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին մեղադրանք է առաջադրվել այն բանի համար, որ նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին բնակարան ապօրինի մուտք գործելով` կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն:


  • Նիստեր
  • Ակտեր
  • Երևան քաղաքի դատարան
  • Քրեական վերաքննիչ

Գործ N ԵԴ/1393/01/20
Դ Ա Տ Ա Վ Ճ Ի Ռ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՆՈւՆԻՑ
ԵՐԵՎԱՆ ՔԱՂԱՔԻ ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԻՐԱՎԱՍՈՒԹՅԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՀԵՏԵՎՅԱԼ ԿԱԶՄՈՎ.

ՆԱԽԱԳԱՀՈՂ ԴԱՏԱՎՈՐ` Վ.Լ.Գրիգորյան
ՔԱՐՏՈՒՂԱՐՈՒԹՅԱՄԲ` Ս.Թովմասյանի
Մասնակցությամբ՝
ՄԵՂԱԴՐՈՂ` Գ.Հովակիմյանի,
ՊԱՇՏՊԱՆ` Մ.Ֆարմանյանի,
ԱՄԲԱՍՏԱՆՅԱԼ` Է.Եդիգարյանի.

2021 թվականի փետրվարի 11-ին Երևան քաղաքում, դռնբաց դատական նիստում, արագացված դատական քննության կարգով քննության առնելով քրեական գործն ըստ մեղադրանքի`
Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի` ծնված 1999 թվականի փետրվարի 20-ին, Երևան քաղաքում, ազգությամբ հայ, ՀՀ քաղաքացի, միջնակարգ կրթությամբ, նախկինում չդատված, չամուսնացած, չի աշխատում, հաշվառված և բնակվող Երևան քաղաքի Շինարարների փողոցի 15/2-րդ շենքի 40-րդ բնակարանում, սույն գործով 2020 թվականի նոյեմբերի 13-ից գտնվում է անազատության մեջ, մեղադրվում է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով.

Գործի դատավարական նախապատմությունը.
2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի պետին առընթեր ՀԿԳ ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ և 4-րդ մասերով, 301-րդ հոդվածի և 301.1-ին հոդվածի 1-ին մասով թիվ 58231520 քրեական գործը հարուցելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ավագ քննիչ Վ.Բալյանը որոշում է կայացրել Արարարտ Սամվելի Միրզոյանին թիվ 58231520 գործով տուժող ճանաչելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի պետ Ա.Պողոսյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով նախաքննության կատարումը քննչական խմբին հանձնարարելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը ձերաբակալվել է:
2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1-ի կետով որպես մեղադրյալ ներգրավելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 16-ին Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով մեղադրյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց կալանավորումը երկու ամիս ժամկետով ընտրելու մասին` կալանավորման սկիզբը հաշվելով 2020 թվականի նոյեմբերի 13-ից:
2020 թվականի նոյեմբերի 21-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին և 3-րդ կետերով, 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին, 1.1 կետերով, 324-րդ հոդվածի 1-ին և 2-րդ մասերով թիվ 58232620 քրեական գործը հարուցելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 23-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58232620 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 23-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58232620 քրեական գործը թիվ 58231520 քրեական գործին միացնելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 16-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ավագ քննիչ Նավոյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ՀԿԳ ավագ քննիչ Հ.Մարտիրոսյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով տուժող Արարատ Միրզոյանին պատկանող սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ գիրքը որպես իրեղեն ապացույց ճանաչելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ավագ քննիչ Ս.Նավոյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով առաջադրված մեղադրանքի մասը վերացնելու, վերջինիս առաջադրված մեղադրանքը փոփոխելու, և նրան կրկին մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1-ի կետով այն բանի համար, որ «նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն:
Այսպես.
Էդուարդ Եդիգարյանը 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի Հանրապետության կողմից Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված պատերազմը դադարեցնելու մասին 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին Հայաստանի Հանրապետության, Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև ձեռքբերված համաձայնության վերաբերյալ հայտարարությունը հրապարակվելուց հետո տեղեկանալով, որ ՀՀ Ազգային ժողովի, կառավարության շենքերում և պետական նշանակության այլ օբյեկտներում ու հասարակական վայրերում զանգվածային անկարգություններ են կատարվում, չունենալով ԱԺ շենք մուտք գործելու իրավունք, անտեսելով հատուկ պահպանվող օբյեկտի պահպանության ռեժիմը, այլոց հետ միասին մուտք գործելով շենք, օգտվելով զանգվածային անկարգությունների հանցավոր գործողությունների արդյունքում առաջացած անվերահսկելի իրադրությունից, ապօրինի մուտք է գործել ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանի` երրորդ հարկում գտնվող, բնակարան հանդիսացող աշխատասենյակ և ներխուժած բազմաթիվ անձանց ներկայությամբ այնտեղից բացահայտ հափշտակել է Արարատ Միրզոյանին պատկանող գույքը` սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրությունը, որը 2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Էդուարդ Եդիգարյանի բնակարանում կատարված խուզարկությամբ հայտնաբերվել և վերցվել է:»:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ավագ քննիչ Ս.Նավոյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործից ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հդովածի 3-րդ մասի 1.1-ի կետով նախատեսված հանցագործությունը կատարած անձի` Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ գործն առանձին վարույթում անջատելու և անջատված գործին 58234520 համարը շնորհելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ավագ քննիչ Հ.Մարտիրոսյանը որոշում է կայացրել թիվ 58234520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 30-ին թիվ 58234520 քրեական գործը, հաստատված մեղադրական եզրակացությամբ, ստացվել է Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարանում:

Արագացված դատական քննություն.
Մինչ քրեական գործով դատաքննությունը սկսելը, ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը միջնորդեց դատական քննությունն անցկացնել արագացված կարգով և հայտարարեց, որ միջնորդությունը ներկայացրել է կամավոր, խորհրդակցել է պաշտպանի հետ, գիտակցում է արագացված կարգով դատական քննություն անցկացնելու բնույթը և հետևանքները, առաջադրված մեղադրանքն իրեն պարզ է, համաձայն է առաջադրված մեղադրանքի հետ:
Դատարանը, համոզվելով, որ առկա են ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 375.1 և 375.2 հոդվածներով նախատեսված պայմանները, որոշում է կայացրել արագացված կարգով դատական քննություն անցկացնելու մասին:
Դատարանը, հիմք ընդունելով մեղադրանքի հիմքում դրված ապացույցները (ամբաստանյալ` Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի ինքնախոստովանական ցուցմունքները /հատոր 1` գ.թ. 188-190, 225-228, հատոր 2` 149-150/, տուժող Արարատ Միրզոյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 131-132, 134/, վկա Մարինա Ծաղիկյանի ցուցմունքը /հատոր 1` գ.թ. 214-217/, վկա Դանիել Եդիգարյանի ցուցմունքը /հատոր 2 `գ.թ. 122-125/, վկա Էդիկ Յաղությանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 119-121/, վկա Արմեն Կարապետյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 116-118/, վկա Արմեն Զաքարյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 108-111/, վկա Նունե Սարգսյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 112-115/, վկա Մերուժան Խաչատրյանի ցուցմունքը /հատոր 1` գ.թ. 194-199/, 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, 11-ին և 13-ին ՀՀ ԱԺ շենքում կատարված դեպքի վայրի զննությունների արձանագրություները /հատոր 1` գ.թ. 44-50, 51-64, 66-103, 110-147, 148-153/, 15.11.2020թ-ին Էդուարդ Եդիգարյանի բնակության վայրում կատարված խուզարկութայն արձանագրությունը /հատոր 1` գ.թ. 211-213/, դատաապրանքագիտական փորձաքննության թիվ 762-ԱՊ-20 եզրակացությունը /հատոր 2` գ.թ. 105-107/, որպես իրեղեն ապացույց ճանաչված սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրության գիրքը /հատոր 2` գ.թ. 136/, Էդուարդ Եդիգարյանի 055-20-02-99 բջջային հեռախոսահամարի վերծանումները զննելու մասին արձանագրությունը /հատոր 2` գ.թ. 90-104/) գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը կատարել է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1կետով նախատեսված արարքը:

Դատարանի իրավական վերլուծությունները.
Ամբաստանյալի նկատմամբ պատիժ նշանակելու հարցը քննարկելիս` դատարանը գտնում է հետևյալը.
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի համաձայն` «Հանցանք կատարած անձի նկատմամբ կիրառվող պատիժը և քրեաիրավական ներգործության այլ միջոցները պետք է լինեն արդարացի` համապատասխանեն հանցանքի ծանրությանը, դա կատարելու հանգամանքներին, հանցավորի անձնավորությանը, անհրաժեշտ և բավարար լինեն նրան ուղղելու և նոր հանցագործությունները կանխելու համար»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` «Պատժի նպատակն է վերականգնել սոցիալական արդարությունը, ուղղել պատժի ենթարկված անձին, ինչպես նաև կանխել հանցագործությունները»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածի համաձայն` «1.Հանցագործության համար մեղավոր ճանաչված անձի նկատմամբ նշանակվում է արդարացի պատիժ, որը որոշվում է սույն օրենսգրքի Հատուկ մասի համապատասխան հոդվածի սահմաններում` հաշվի առնելով սույն օրենսգրքի Ընդհանուր մասի դրույթները:
2. Պատժի տեսակը և չափը որոշվում են հանցագործության հանրության համար վտանգավորության աստիճանով և բնույթով, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալներով, այդ թվում պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող կամ ծանրացնող հանգամանքներով:
3. Հանցագործության համար նախատեսված պատիժներից առավել խիստը նշանակվում է, եթե նվազ խիստ տեսակը չի կարող ապահովել պատժի նպատակները»:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 3753 հոդվածի 6-րդ մասի համաձայն`
«Դատարանը արագացված կարգով դատական քննության արդյունքում մեղադրական դատավճիռ կայացնելիս նշանակում է պատիժ, որը չի կարող գերազանցել կատարված հանցագործության համար նախատեսված առավել խիստ պատժի երկու երրորդը, իսկ եթե առավել խիստ պատժի երկու երրորդը փոքր է տվյալ հանցագործության համար նախատեսված առավել մեղմ պատժից` ապա առավել մեղմ պատիժը:»:
Արարքի հանրային վտանգավորության գնահատականի խնդրին Վճռաբեկ դատարանն անդրադարձել է Ա.Հովհաննեսյանի գործով կայացված որոշման մեջ և իրավական դիրքորոշում ձևավորել այն մասին, որ «(…) Հանցագործության հանրային վտանգավորության տիպային բնութագիրն արտացոլվում է օրենսդրի կողմից սահմանված սանկցիայում, իսկ յուրաքանչյուր կոնկրետ գործով արարքի հանրային վտանգավորության գնահատականը դատարանի կողմից կարող է որոշվել կոնկրետ հանցագործության տարրերի առանձնահատկությունների, դրա կատարման հանգամանքների, պատճառված վնասի չափի, մեղքի ձևի և տեսակի, հանցավորի անձնավորության, պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքների հիման վրա: Վերջիններս վկայում են հանցագործության նվազ կամ բարձր հանրային վտանգավորության աստիճանի մասին` դատարանի կողմից պատիժ նշանակելիս և այն կրելու անհրաժեշտության հարցը որոշելիս ապահովելով արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքի կենսագործումը:» (տե՛ս Արամայիս Դերենիկի Հովհաննեսյանի գործով Վճռաբեկ դատարանի 2015 թվականի փետրվարի 27-ի թիվ ԳԴ/0014/01/14 որոշման 13-րդ կետը):
Ուսումնասիրելով ամբաստանյալի անձը բնութագրող տվյալները, նրա կատարած հանցագործության համար պատիժ նշանակելիս` դատարանը հաշվի է առնում հանցագործության բնույթն ու հանրության համար վտանգավորության աստիճանը, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նա նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 62-րդ հոդվածի համաձայն`
«1. Պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքներ են`
(...)
9) ... հանցագործությունը բացահայտելուն ... աջակցելը.
(...):
2. Պատիժ նշանակելիս դատարանը կարող է հաշվի առնել նաև մեղմացնող այլ հանգամանքներ, որոնք նշված չեն սույն հոդվածի առաջին մասում:
(...)»:
Որպես ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքներ դատարանը հաշվի է առնում հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, աջակցել է վարույթն իրականացնող մարմնին, մատնացույց է արել դեպքի, գողոնի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը:
Ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքներ չկան:
Դատարանը, հաշվի առնելով ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթն ու հասարակական վտանգավորության աստիճանը, խախտված հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը, ինչպես նաև հանրորեն վտանգավոր արարքը բնութագրող օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ տվյալները, ուսումնասիրելով նրա անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական, և հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` վարույթն իրականացնող մարմնին օժանդակելը, այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, իր կողմից հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը, պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը, հետևաբար դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանը, իր կատարած ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով նախատեսված հանցագործության համար ենթակա է պատժի` ազատազրկման ձևով` 4 /չորս/ տարի ժամկետով:
Քննարկելով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու հարցը, դատարանը գտնում է հետևյալը.
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի համաձայն`
«1. Եթե դատարանը, կալանքի, ազատազրկման կամ կարգապահական գումարտակում պահելու ձևով պատիժ նշանակելով, հանգում է հետևության, որ դատապարտյալի ուղղվելը հնարավոր է առանց պատիժը կրելու, ապա կարող է որոշում կայացնել այդ պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու մասին:
2. Պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս դատարանը հաշվի է առնում հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները, պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները: (...)»:
Վերը մեջբերված նյութական իրավունքի նորմերը Վճռաբեկ դատարանը վերլուծել և դրանց վերաբերյալ իրավական դիրքորոշումներ է հայտնել թիվ ՎԲ-50/07, ՎԲ-142/07, ՎԲ-192/07, ՎԲ-201/07, ԵՇԴ/0029/01/08, ԵԿԴ/0042/01/11, ինչպես նաև մի շարք այլ գործերով կայացված որոշումներում։ Նշված որոշումներում Վճռաբեկ դատարանի ձևավորած կայուն նախադեպային իրավունքի համաձայն` պատժի արդարությունը դրսևորվում է հանցագործության և քրեաիրավական ներգործության միջոցների (պատժի) համաչափության ապահովմամբ։ Պատիժն արդարացի է, եթե համաչափ է կատարված հանցագործությանը, ինչպես նաև բավարար պատժի նպատակներին հասնելու տեսանկյունից։ Պատժի արդարության պահանջներից նահանջելը կարող է հանգեցնել չափազանց մեղմ կամ չափազանց խիստ պատժի նշանակման։ Քրեական օրենքը համընդհանուր բնույթ ունի, իսկ արարքը և հանցավորի անձը կոնկրետ են։ Հետևաբար կոնկրետ գործով պատիժ նշանակելիս դատարանի ներքին համոզմունքը ձևավորվում է կատարված արարքի հանրային վտանգավորության բնույթի ու աստիճանի, հանցավորի անձի, պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքների վերլուծության հիման վրա։ Նշված հանգամանքների գնահատման ժամանակ դատարանը պետք է ելնի ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով նախատեսված` պատժի նպատակների իրացումն ապահովելու անհրաժեշտությունից:
Պատժի անհատականացման փաստական հիմքերին ՀՀ վճռաբեկ դատարանն անդրադարձել է մի շարք գործերով, և մասնավորապես, Հ.Հարությունյանի գործով իրավական դիրքորոշում է ձևավորել այն մասին, որ. «Պատասխանատվության և պատժի անհատականացման հիմք են ոչ միայն կատարված արարքի հասարակական վտանգավորության աստիճանը, այլև հանցավորի անձը բնութագրող հատկանիշներ հանդիսացող նրա սոցիալ-հոգեբանական, սոցիալ-ժողովրդագրական, քրեաբանական և քրեաիրավական, ֆիզիկական հատկությունների համակցության ճիշտ գնահատումը (ընտանեկան դրությունը, վարքագիծը աշխատանքում և կենցաղում, աշխատունակությունը, առողջական վիճակը, տարիքը, դատվածությունը և այլն)» (տե՛ս Հազարապետ Հարությունյանի գործով ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 2007 թվականի մարտի 30-ի թիվ ՎԲ-50/07 որոշումը)։
Սերյոժա Թոմոյանի գործով Վճռաբեկ դատարանն արձանագրել է, որ «Պատիժ նշանակելիս և այն կրելու նպատակահարմարության հարցը քննելիս դատարանը հաշվի է առնում նաև ՀՀ քրեական օրենսգրքի 62-րդ և 63-րդ հոդվածներով նախատեսված պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները։ Հանցակազմի սահմաններից դուրս գտնվելով` դրանք բնութագրում են ինչպես կատարած հանցագործությունը, այնպես էլ հանցավորի անձնավորությունը, հնարավորություն են տալիս պատկերացում կազմել հանցավորի անձնավորության և հանցագործության` հանրության համար վտանգավորության աստիճանի մասին` համապատասխանաբար բարձրացնելով կամ իջեցնելով այն։ Դրանց գնահատմամբ է հնարավոր յուրաքանչյուր կոնկրետ գործով անհատական մոտեցում ցուցաբերել` ինչպես պատժի տեսակը և չափը որոշելիս, այնպես էլ այն կրելու նպատակահարմարության հարցը լուծելիսե (տե՛ս Սերյոժա Թոմոյանի գործով Վճռաբեկ դատարանի 2010 թվականի փետրվարի 12-ի թիվ ԼԴ2/0019/01/09 որոշումը)։
Արարքի բնույթն ու հանրային վտանգավորության աստիճանը գնահատելու հարցերին ՀՀ վճռաբեկ դատարանն անդրադարձել է Գ.Մադաթյանի գործով որոշմամբ` իրավական դիրքորոշում ձևավորելով առ այն, որ. «(…) Արարքի հանրային վտանգավորության բնույթը հանցագործության որակական կողմն է, այն որոշվում է մեղքի ձևի և տեսակի, հանցագործության նպատակի և շարժառիթի, ինչպես նաև քրեական օրենսդրությամբ պահպանվող հասարակական հարաբերության` հանցանքի կատարման պահին ունեցած սոցիալական նշանակության վերաբերյալ փաստական տվյալների ամբողջությամբ:
Արարքի հանրային վտանգավորության աստիճանի որոշման ժամանակ դատարանը պետք է բացահայտի կատարված հանցագործությամբ պատճառված վնասի չափը, հանցագործության կատարման եղանակը, հանցավոր մտադրության իրականացման աստիճանը, հանցակցության դեպքում` հանցավորի կատարած արարքը և հանցագործությանը նրա մասնակցության աստիճանը:
Արարքի հանրային վտանգավորության բնույթի որոշման հարցում Վճռաբեկ դատարանը կարևորում է խախտված քրեաիրավական նորմով պաշտպանվող հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը: Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ պատիժ նշանակելիս դատարանները պարտավոր են հաշվի առնել տվյալ ժամանակահատվածում քրեական օրենսդրությամբ պահպանվող կոնկրետ հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը, այդ ոլորտում պետության քրեական քաղաքականության ուղղվածությունը» (տե՛ս Գարուշ Նորիկի Մադաթյանի վերաբերյալ ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 2009թ. փետրվարի 17-ի ԵՇԴ/0029/01/08 որոշումը):
Անդրադառնալով պատժի արդարացիության հարցերին` Վճռաբեկ դատարանը Կարեն Հարությունյանի գործով արձանագրել է, որ պատիժը համարվում է արդարացի, եթե դատարանը ճիշտ է գնահատում գործի բոլոր հանգամանքները, անձին բնութագրող բոլոր տվյալները և քրեական օրենքով նախատեսված պահանջներից ելնելով` հանցագործության մեջ մեղավոր անձի նկատմամբ նշանակում է այնպիսի պատիժ, որն անհրաժեշտ և բավարար է այդ անձին ուղղելու և նրա կողմից նոր հանցանքի կատարումը կանխելու համար (տե՛ս ՀՀ վճռաբեկ դատարանի` Կարեն Հարությունյանի վերաբերյալ գործով 2007 թվականի նոյեմբերի 30-ի ՎԲ-201/07 որոշումը):
Դատարանն արձանագրում է, որ ՀՀ վճռաբեկ դատարանը, վերլուծելով ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածը, կայուն նախադեպային իրավունք է ձևավորել առ այն, որ պատիժը կարող է պայմանականորեն չկիրառվել, եթե առկա է դատարանի համոզվածությունը, վստահությունը, որ ամբաստանյալի ուղղումը հնարավոր է առանց իրական պատիժ կրելու: Դատարանը նման հետևության հանգում է միայն օբյեկտիվ գոյություն ունեցող տվյալների վերլուծության հիման վրա, որոնք բնութագրում են արարքը, հանցավորի անձը և վկայում են պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հիմքերի առկայության մասին: Այս կապակցությամբ Վճռաբեկ դատարանը փաստել է, որ չնայած պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հետ կապված` ՀՀ քրեական օրենսգիրքը ինչպես հանցագործությունների, այնպես էլ անձանց շրջանակի որևէ սահմանափակում չի նախատեսել, սակայն դատարանը, կոնկրետ գործի հանգամանքների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ գնահատման հիման վրա ղեկավարվելով ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածով նախատեսված պատիժ նշանակելու ընդհանուր սկզբունքներով, ինչպես նաև նպատակ ունենալով ապահովել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասում նշված պատժի նպատակների իրագործման հնարավորությունը, անձի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս պարտավոր է հաշվի առնել`
ա) հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները,
բ) պատաuխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և (կամ) ծանրացնող հանգամանքները,
գ) հանցագործության` հանրության համար վտանգավորության աստիճանն ու բնույթը,
դ) հանցագործության կատարման հանգամանքները, եղանակը, գործիքներն ու միջոցները,
ե) հանցանք կատարած անձի մեղքի ձևը,
զ) հանցանք կատարած անձի կողմից հանցագործության հանրորեն վտանգավոր հետևանքները նախատեսելու բնույթն ու աստիճանը,
է) հանցակցության դեպքում` հանցավորի կատարած արարքը և հանցագործությանը նրա մասնակցության աստիճանը և այլն:
Նշանակված պատիժը կրելու նպատակահարմարության վերաբերյալ դատարանի կողմից կայացված որոշման հիմնավորվածության հարցին Վճռաբեկ դատարան անդրադարձել է նաև Թ.Տեր-Գրիգորյանի վերաբերյալ որոշման մեջ` իրավական դիրքորոշում է հայտնելով այն մասին, որ. «Պատիժ նշանակելիս և այն կրելու նպատակահարմարության հարցը քննարկելիս դատարանը հաշվի է առնում նաև ՀՀ քրեական օրենսգրքի 62-րդ և 63-րդ հոդվածներով նախատեսված պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները: Հանցակազմի սահմաններից դուրս գտնվելով դրանք բնութագրում են ինչպես կատարված հանցագործությունը, այնպես էլ հանցավորի անձնավորությունը, հնարավորություն են տալիս պատկերացում կազմել հանցավորի անձնավորության և հանցագործության` հանրության համար վտանգավորության աստիճանի մասին` համապատասխանաբար բարձրացնելով կամ իջեցնելով այն: Դրանց գնահատմամբ է հնարավոր յուրաքանչյուր կոնկրետ գործով անհատական մոտեցում ցուցաբերել ինչպես պատժի տեսակը և չափը որոշելիս, այնպես էլ այն կրելու նպատակահարմարության հարցը լուծելիս:
(…) Նշանակված պատիժը կրելու նպատակահարմարության վերաբերյալ դատարանի կողմից կայացված որոշումը պետք է հիմնված լինի կատարած հանցագործության, դրա առանձնահատկությունների, գործի կոնկրետ հանգամանքների, հանցավորի անձի, պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող կամ ծանրացնող հանգամանքների բազմակողմանի գնահատման վրա` նպատակ ունենալով ապահովել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասում նշված պատժի նպատակների իրագործման հնարավորությունը (…)» (տե՛ս Թամարա Տեր-Գրիգորյանի վերաբերյալ գործով Վճռաբեկ դատարանի 2007 թվականի հոկտեմբերի 26-ի թիվ ՎԲ-192/07 որոշումը):
Վերը նշված օրենսդրական կարգավորումներից և Վճռաբեկ դատարանի նախադեպային որոշումներում արտահայտված իրավական դիրքորոշումներից հետևում է, որ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառման հիմնական պայմանը պատճառաբանված լինելն է: Նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս դատարանը պետք է հանգամանորեն քննության առնի ինչպես հանցագործության կատարման, այնպես էլ հանցավորի անձին վերաբերող բոլոր հանգամանքները: Կարևորն այն է, որ հանգի հիմնավոր եզրակացության, որ դատապարտյալի ուղղումը հնարավոր է առանց նշանակված պատիժը կրելու:
Ա.Ավագյանի և Վ.Սահակյանի գործով որոշման մեջ Վճռաբեկ դատարանը դիրքորոշում է հայտնել այն մասին, որ «Պատժի անհատականացման սկզբունքի բովանդակության հիմնական մասն է կազմում նաև հանցավորի անձը բնութագրող տվյալների գնահատումը, որոնք իրենց ամբողջության մեջ հնարավորություն են տալիս անձին դիտել ոչ միայն որպես հանցանք կատարող, որը պետք է պատասխանատվություն կրի, այլ նաև որպես կոնկրետ անձ` իր անհատական հատկանիշներով։ Ընդ որում` անձի այն հատկանիշները, որոնք գտնվում են հանցակազմից դուրս, նշանակություն են ունենում դատարանի կողմից պատժի տեսակը և չափը որոշելիս։ Որպես հանցավորի անձը բնութագրող հատկանիշներ` գնահատվում են նրա սոցիալ-հոգեբանական, սոցիալ-ժողովրդագրական հատկությունները` վարքագիծն ընտանիքում և կենցաղում, աշխատանքի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքը, կրթությունը, առողջական վիճակը, տարիքը, ծառայությունը պետության և հասարակության առջև և այլն» (տե՛ս Արարատ Ավագի Ավագյանի և Վահան Սերյոժայի Սահակյանի վերաբերյալ գործով Վճռաբեկ դատարանի 2014 թվականի հոկտեմբերի 31-ի թիվ ԵԿԴ/0252/01/13 որոշումը):
Սույն գործի տվյալներով հիմնավորված է, որ Էդուարդ Եդիգարյանը քրեական գործի քննության ընթացքում դեպքերի վերաբերյալ տվել է ճշմարտացի ցուցմունքներ, ընդունել է իր կատարած արարքը, զղջացել է կատարածի համար, իր հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, բացի այդ` սույն արարքը կատարելուց առաջ դատված չի եղել, 2017-2019թթ ծառայել է զինված ուժերում, բնակության վայրից, դպրոցից և ծառայության վայրից բնութագրվում է դրական, 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին զորակոչվել է զինվորական ծառայության` մասնակցել է Արցախյան պատերազմին, իսկ պատիժը և պատասխանատվությունը ծանրացնող հանգամանքները սույն գործով բացակայում են:
Հաշվի առնելով վերոգրյալը դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ ազատազրկման ձևով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով` հնարավոր է հասնել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով նախատեսված պատժի նպատակներին` սոցիալական արդարության վերականգնմանը, պատժի ենթարկված անձի ուղղմանը և հանցագործությունների կանխմանը: Նշվածի հետ համադրելով կատարած արարքի հանրորեն վտանգավորության աստիճանը, դատարանը գտնում է, որ Է.Եդիգարյանի նկատմամբ փորձաշրջանը պետք է սահմանել 5 /հինգ/ տարի ժամկետով: Միաժամանակ հաշվի առնելով Էդուարդ Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթը, ինչպիսի հանգամանքը դատարանը հաշվի էր առել պատիժը նշանակելիս, դատարանը գտնում է, որ նշված ժամկետում նրա նկատմամբ պետք է փորձաշրջանի ընթացքում լրացուցիչ պարտականություն սահմանել մասնակցել վարքի նկատմամբ հսկողություն իրականացնող մարմնի կողմից սահմանված վերասոցիալականցման ծրագրերին:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 151-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն`
«1. Անհրաժեշտության դեպքում քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի կողմից խափանման միջոցը կարող է փոխվել:»:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 374-րդ հոդվածի համաձայն`
«Ամբաստանյալին ... պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու ..., եթե ամբաստանյալը կալանքի տակ է գտնվում, դատարանը նրան անհապաղ ազատում է կալանքից դատական նիստի դահլիճում:»:
Անդրադառնալով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցի հարցին և հաշվի առնելով, որ վերջինիս նկատմամբ դատավճռով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չպետք է կիրառել, ուստի, անհրաժեշտությունից ելնելով, Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոց «Կալանավորումը» պետք է փոփոխել, և նրա նկատմամբ խափանման միջոց ընտրել «Ստորագրություն չհեռանալու մասին»` ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանին դատական նիստերի դահլիճում անհապաղ ազատ արձակելով:
Քննարկելով որպես իրեղեն ապացույց ճանաչված տուժող Արարատ Միրզոյանին պատկանող սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ գրքի հարցը` դատարանը գտնում է, որ դատավճիռն օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո գայն պետք է վերադարձնել տուժող Արարատ Միրզոյանին:
Վերոգրյալի հիման վրա և ղեկավարվելով ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 360-րդ, 365-րդ, 375.3-րդ հոդվածներով` դատարանը.

Վ Ճ Ռ Ե Ց

Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին մեղավոր ճանաչել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով և որպես պատիժ նշանակել ազատազրկում 4 /չորս/ տարի ժամկետով:
Նշանակված պատժին հաշվակցել սույն գործով կալանքի տակ գտնված 2 /երկու/ ամիս 29 /քսանինը/ օր ժամկետը և վերջնական պատիժ նշանակել ազատազրկում 3 /երեք/ տարի 9 /ինը/ ամիս 1 /մեկ/ օր ժամկետով:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կարգով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառել` սահմանելով փորձաշրջան` 5 /հինգ/ տարի ժամկետով:
Նշված ժամկետում Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ լրացուցիչ պարտականություն սահմանել` մասնակցել վարքի նկատմամբ հսկողություն իրականացնող մարմնի կողմից սահմանված վերասոցիալականցման ծրագրերին:
Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը` «Կալանավորում»-ը փոփոխել, նրա նկատմամբ խափանման միջոց ընտրել «Ստորագրություն չհեռանալու մասին» և ազատ արձակել դատական նիստերի դահլիճում:
Դատավճիռն օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո, գործով իրեղեն ապացույց ճանաչված սև գույնի բնական կաշվից պատյանով գիրքը վերադարձնել տուժող Ա.Միրզոյանին:
Դատավճիռը, բացառությամբ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 395-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված հիմքի, կարող է բողոքարկվել ՀՀ քրեական վերաքննիչ դատարան` հրապարակվելու օրվանից հետո մեկամսյա ժամկետում:


ԴԱՏԱՎՈՐ` Վ.Լ.ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

ԵԴ/1393/01/20

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
ՎԵՐԱՔՆՆԻՉ ՔՐԵԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆ
Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՆՈՒՆԻՑ

«25» հունիսի 2021թ. ք.Երևան

ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը (այսուհետ նաև` Վերաքննիչ դատարան) հետևյալ կազմով.
նախագահող դատավոր` Կ.Մարդանյան
դատավորներ` Ն.Հովակիմյան
Ս.Համբարձումյան
քարտուղարությամբ` Հ.Հակոբյանի
մասնակցությամբ՝ դատախազ Գ.Հովակիմյանի
պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի
ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանի

դռնբաց դատական նիստում, ՀՀ վճռաբեկ դատարանում գործերի քննության համար սահմանված կանոններով, քննության առնելով Էդուարդ Եդիգարյանի վերաբերյալ քրեական գործով Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի՝ 2021 թվականի փետրվարի 11-ի դատավճռի դեմ ՀՀ գլխավոր դատախազության ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայությունում մինչդատական վարույթի օրինականության նկատմամբ հսկողության վարչության ավագ դատախազ Գ.Հովակիմյանի վերաքննիչ բողոքը,

ՊԱՐԶԵՑ՝

Գործի դատավարական նախապատմությունը.
1. 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայության քննչական դեպարտամենտում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ, 4-րդ մասերով, 301-րդ հոդվածով և 301.1 հոդվածի 1-ին մասով հարուցվել է թիվ 58231520 քրեական գործը։
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին արձանագրություն է կազմվել Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ձերբակալելու մասին։
2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը ներգրավվել է որպես մեղադրյալ, և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով։
2020 թվականի նոյեմբերի 16-ին Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց է ընտրվել կալանավորումը։
2020 թվականի նոյեմբերի 21-ին ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայության քննչական դեպարտամենտում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին, 3-րդ կետերով և 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին, 1.1 կետերով և 324-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ մասերով հարուցվել է թիվ 58232620 քրեական գործը։
2020 թվականի նոյեմբերի 23-ին վերոհիշյալ քրեական գործերը միացվել են մեկ վարույթում, նախաքննությունը շարունակվել է 58231520 համարով։
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին Էդուարդ Եդիգարյանին առաջադրված մեղադրանքը փոփոխվել, մեղադրանքի մասը վերացվել, և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետերով։
Նույն օրը քրեական գործից անջատվել է Էդուարդ Եդիգարյանի մասը, անջատված մասին շնորհվել է 58234520 համարը։
2020 թվականի դեկտեմբերի 24-ին թիվ 58234520 քրեական գործը մեղադրական եզրակացությամբ ուղարկվել է Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարան (այսուհետ նաև` Առաջին ատյանի դատարան)։
Առաջին ատյանի դատարանի՝ 2021 թվականի փետրվարի 11-ի դատավճռով Էդուարդ Եդիգարյանը մեղավոր է ճանաչվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով և նրա նկատմամբ պատիժ է նշանակվել ազատազրկում՝ 4 (չորս) տարի ժամկետով։ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառմամբ՝ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չի կիրառվել՝ սահմանվել է փորձաշրջան 5 (հինգ) տարի ժամկետով։ Ընտրված խափանման միջոց կալանավորումը փոփոխվել է, և Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց է ընտրվել՝ ստորագրություն չհեռանալու մասին։
Առաջին ատյանի դատարանի դատավճռի դեմ վերաքննիչ բողոք է բերել ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայությունում մինչդատական վարույթի օրինականության նկատմամբ հսկողության վարչության ավագ դատախազ Գ.Հովակիմյանը, որը Վերաքննիչ դատարանի որոշմամբ ընդունվել է վարույթ:
Վերաքննիչ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:
Գործի փաստական հանգամանքները և վերաքննիչ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.
2. Էդուարդ Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով մեղադրանք է առաջադրվել այն բանի համար, որ «նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն:
Այսպես.
Էդուարդ Եդիգարյանը 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի Հանրապետության կողմից Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված պատերազմը դադարեցնելու մասին 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին Հայաստանի Հանրապետության, Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև ձեռքբերված համաձայնության վերաբերյալ հայտարարությունը հրապարակվելուց հետո տեղեկանալով, որ ՀՀ Ազգային ժողովի, կառավարության շենքերում և պետական նշանակության այլ օբյեկտներում ու հասարակական վայրերում զանգվածային անկարգություններ են կատարվում, չունենալով ԱԺ շենք մուտք գործելու իրավունք, անտեսելով հատուկ պահպանվող օբյեկտի պահպանության ռեժիմը, այլոց հետ միասին մուտք գործելով շենք, օգտվելով զանգվածային անկարգությունների հանցավոր գործողությունների արդյունքում առաջացած անվերահսկելի իրադրությունից, ապօրինի մուտք է գործել ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանի` երրորդ հարկում գտնվող, բնակարան հանդիսացող աշխատասենյակ և ներխուժած բազմաթիվ անձանց ներկայությամբ այնտեղից բացահայտ հափշտակել է Արարատ Միրզոյանին պատկանող գույքը` սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրությունը, որը 2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Էդուարդ Եդիգարյանի բնակարանում կատարված խուզարկությամբ հայտնաբերվել և վերցվել է»։
3. Առաջին ատյանի դատարանի վիճարկվող դատավճռի համաձայն.
«(…) Ուսումնասիրելով ամբաստանյալի անձը բնութագրող տվյալները, նրա կատարած հանցագործության համար պատիժ նշանակելիս` դատարանը հաշվի է առնում հանցագործության բնույթն ու հանրության համար վտանգավորության աստիճանը, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նա նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական:
(…) Որպես ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքներ դատարանը հաշվի է առնում հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, աջակցել է վարույթն իրականացնող մարմնին, մատնացույց է արել դեպքի, գողոնի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը:
Ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքներ չկան:
Դատարանը, հաշվի առնելով ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթն ու հասարակական վտանգավորության աստիճանը, խախտված հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը, ինչպես նաև հանրորեն վտանգավոր արարքը բնութագրող օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ տվյալները, ուսումնասիրելով նրա անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական, և հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` վարույթն իրականացնող մարմնին օժանդակելը, այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, իր կողմից հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը, պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը, հետևաբար դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանը, իր կատարած ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով նախատեսված հանցագործության համար ենթակա է պատժի` ազատազրկման ձևով` 4 /չորս/ տարի ժամկետով:
Քննարկելով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու հարցը, դատարանը գտնում է հետևյալը.
(…) Սույն գործի տվյալներով հիմնավորված է, որ Էդուարդ Եդիգարյանը քրեական գործի քննության ընթացքում դեպքերի վերաբերյալ տվել է ճշմարտացի ցուցմունքներ, ընդունել է իր կատարած արարքը, զղջացել է կատարածի համար, իր հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, բացի այդ` սույն արարքը կատարելուց առաջ դատված չի եղել, 2017-2019թթ ծառայել է զինված ուժերում, բնակության վայրից, դպրոցից և ծառայության վայրից բնութագրվում է դրական, 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին զորակոչվել է զինվորական ծառայության` մասնակցել է Արցախյան պատերազմին, իսկ պատիժը և պատասխանատվությունը ծանրացնող հանգամանքները սույն գործով բացակայում են:
Հաշվի առնելով վերոգրյալը դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ ազատազրկման ձևով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով` հնարավոր է հասնել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով նախատեսված պատժի նպատակներին` սոցիալական արդարության վերականգնմանը, պատժի ենթարկված անձի ուղղմանը և հանցագործությունների կանխմանը: Նշվածի հետ համադրելով կատարած արարքի հանրորեն վտանգավորության աստիճանը, դատարանը գտնում է, որ Է.Եդիգարյանի նկատմամբ փորձաշրջանը պետք է սահմանել 5 /հինգ/ տարի ժամկետով: Միաժամանակ հաշվի առնելով Էդուարդ Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթը, ինչպիսի հանգամանքը դատարանը հաշվի էր առել պատիժը նշանակելիս, դատարանը գտնում է, որ նշված ժամկետում նրա նկատմամբ պետք է փորձաշրջանի ընթացքում լրացուցիչ պարտականություն սահմանել մասնակցել վարքի նկատմամբ հսկողություն իրականացնող մարմնի կողմից սահմանված վերասոցիալականցման ծրագրերին»։
Վերաքննիչ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը.
4. Վերաքննիչ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքերի սահմաններում` ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
Բողոքի հեղինակը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով՝ Առաջին ատյանի դատարանը թույլ է տվել դատական սխալ:
Բողոքաբերը փաստարկել է, որ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով հնարավոր չէ հասնել պատժի նպատակների իրացմանը։
Բողոքի հեղինակը փաստարկել է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ հետևության հանգելիս Առաջին ատյանի դատարանը պատշաճ գնահատման չի ենթարկել նրա կատարած հանցանքի հանրության համար վտանգավորության աստիճանը և բնույթը:
Բողոքաբերը փաստարկել է, որ Առաջին ատյանի դատարանը ոչ իրավաչափ եզրահանգում է կատարել այն մասին, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանք առկա չէ։ Բողոքի հեղինակը գտնում է, որ որպես այդպիսին պետք է արձանագրվեր հանցանքը ռազմական դրության պայմաններում կատարելը։
Բողոքաբերը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու համար որպես հիմք գնահատված հանգամանքներն այն աստիճան չէին կարող նվազեցնել ամբաստանյալի անձի և նրա կատարած հանցանքի հանրության համար վտանգավորության աստիճանը, որ օբյեկտիվ հիմք հանդիսանային նրա նկատմամբ նշանակված ազատազրկման ձևով պատիժը պայմանականորեն չկիրառելը։
Արդյունքում բողոքաբերը խնդրել է ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու մասով բեկանել վիճարկվող դատական ակտը և վերջինիս նկատմամբ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառումը ճանաչել անթույլատրելի:
Վերաքննիչ դատարանի դատական նիստում կողմերի արտահայտած դիրքորոշումները.
5. Դատախազ Գ․Հովակիմյանը պնդել է վերաքննիչ բողոքը և խնդրել է այն բավարարել։
Պաշտպան Մ․Ֆարմանյանը և ամբաստանյալ Է․Եդիգարյանն առարկել են վերաքննիչ բողոքի դեմ և խնդրել են այն մերժել։
Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանություններն ու եզրահանգումը.
6. ՀՀ քրեական օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն.
«Հանցանք կատարած անձի նկատմամբ կիրառվող պատիժը և քրեաիրավական ներգործության այլ միջոցները պետք է լինեն արդարացի՝ համապատասխանեն հանցանքի ծանրությանը, դա կատարելու հանգամանքներին, հանցավորի անձնավորությանը, անհրաժեշտ և բավարար լինեն նրան ուղղելու և նոր հանցագործությունները կանխելու համար»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն.
«Պատժի նպատակն է վերականգնել սոցիալական արդարությունը, ուղղել պատժի ենթարկված անձին, ինչպես նաև կանխել հանցագործությունները»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածի համաձայն.
«1.Հանցագործության համար մեղավոր ճանաչված անձի նկատմամբ նշանակվում է արդարացի պատիժ, որը որոշվում է սույն օրենսգրքի Հատուկ մասի համապատասխան հոդվածի սահմաններում՝ հաշվի առնելով սույն օրենսգրքի Ընդհանուր մասի դրույթները:
2.Պատժի տեսակը և չափը որոշվում են հանցագործության՝ հանրության համար վտանգավորության աստիճանով և բնույթով, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալներով, այդ թվում՝ պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող կամ ծանրացնող հանգամանքներով:
3.Հանցագործության համար նախատեսված պատիժներից առավել խիստը նշանակվում է, եթե նվազ խիստ տեսակը չի կարող ապահովել պատժի նպատակները»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի համաձայն.
«1. Եթե դատարանը, կալանքի, ազատազրկման կամ կարգապահական գումարտակում պահելու ձևով պատիժ նշանակելով, հանգում է հետևության, որ դատապարտյալի ուղղվելը հնարավոր է առանց պատիժը կրելու, ապա կարող է որոշում կայացնել այդ պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու մասին:
2. Պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս դատարանը հաշվի է առնում հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները, պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները:
(…)»:
Պատիժը պայմանականորեն չկիրառելը նախատեսող ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածը ՀՀ վճռաբեկ դատարանը վերլուծության է ենթարկել թիվ ՎԲ-50/07, ՎԲ-139/07, ՎԲ-195/07, ՎԲ-01/08, ԵԿԴ/0034/01/08, ԱՎԴ2/0059/01/08, ԵԱՔԴ/0078/01/09, ԼԴ2/0019/01/09, ՍԴ/0226/01/09, ԳԴ1/0003/01/10, ՍԴ/0085/01/10, ԵԿԴ/0126/01/10, ԵԷԴ/0201/01/11, ԵԱԴԴ/0034/01/12, ԼԴ/0093/01/12, ինչպես նաև մի շարք այլ գործերով կայացված որոշումներում:
Վերոնշյալ որոշումներում Վճռաբեկ դատարանի կողմից ձևավորված կայուն նախադեպային իրավունքի համաձայն՝ պատիժը կարող է պայմանականորեն չկիրառվել, եթե առկա է դատարանի համոզվածությունը, վստահությունը, որ ամբաստանյալի ուղղումը հնարավոր է առանց իրական պատիժ կրելու: Դատարանը նման հետևության հանգում է միայն օբյեկտիվ գոյություն ունեցող տվյալների վերլուծության հիման վրա, որոնք բնութագրում են արարքը, հանցավորի անձը և վկայում են պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հիմքերի առկայության մասին: Այս կապակցությամբ Վճռաբեկ դատարանը փաստել է, որ չնայած պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հետ կապված ՀՀ քրեական օրենսգիրքը ինչպես հանցագործությունների, այնպես էլ անձանց շրջանակի որևէ սահմանափակում չի նախատեսել, սակայն դատարանը, կոնկրետ գործի հանգամանքների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ գնահատման հիման վրա, ղեկավարվելով ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածով նախատեսված պատիժ նշանակելու ընդհանուր սկզբունքներով, ինչպես նաև նպատակ ունենալով ապահովել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասում նշված պատժի նպատակների իրագործման հնարավորությունը, անձի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս պարտավոր է հաշվի առնել՝
ա) հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները,
բ) պատաuխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և (կամ) ծանրացնող հանգամանքները,
գ) հանցագործության՝ հանրության համար վտանգավորության աստիճանն ու բնույթը,
դ) հանցագործության կատարման հանգամանքները, եղանակը, գործիքներն ու միջոցները,
ե) հանցանք կատարած անձի մեղքի ձևը,
զ) հանցանք կատարած անձի կողմից հանցագործության հանրորեն վտանգավոր հետևանքները նախատեսելու բնույթն ու աստիճանը և այլն:
7. Սույն գործի նյութերից երևում է, որ Էդուարդ Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով մեղադրանք է առաջադրվել այն բանի համար, որ նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն (տե՛ս սույն որոշման 2-րդ կետը)։
Առաջին ատյանի դատարանը որպես ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի անձը բնութագրող հանգամանքներ արձանագրել է, որ նա նախկինում դատապարտված չի եղել, բնութագրվում է դրականորեն։
Առաջին ատյանի դատարանը որպես ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանք արձանագրել է՝ Էդուարդ Եդիգարյանի հետհանցավոր դրական վարքագիծը, որը դրսևորվել է կատարած արարքի համար զղջալու, վարույթն իրականացնող մարմնին աջակցելու, դեպքի և գողոնի գտնվելու վայրը մատնացույց անելով:
Ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքներ՝ Առաջին ատյանի դատարանի կողմից չեն արձանագրվել։
Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու անհրաժեշտությունը որոշելիս՝ Առաջին ատյանի դատարանը գտել է, որ վերջինիս նկատմամբ նշանակված ազատազրկման ձևով պատիժը ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի հիման վրա պայմանականորեն չկիրառելու միջոցով հնարավոր է հասնել պատժի նպատակներին։
8. Վերաքննիչ դատարանը նախ և առաջ հարկ է համարում անդրադառնալ Առաջին ատյանի կողմից ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքների պատշաճ ստուգման ու գնահատման չենթարկելու վերաբերյալ վերաքննիչ բողոքի փաստարկին և արձանագրում է, որ հանցանքը ռազմական դրության պայմաններում կատարելու դեպքում հանցավորն օգտագործում է նշված պայմանները, օգտվում է առիթից։ Հետևաբար, եթե հանցագործությունը կապված չէ նշված պայմանների օգտագործման հետ, ապա ծանրացնող այդ հանգամանքը բացակայում։ Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ գործում առկա չեն տվյալներ այն մասին, որ Էդուարդ Եդիգարյանն իրեն մեղսագրվող հանցանքը կատարել է օգտագործելով ռազմական դրության պայմանը կամ օգտվել է այդ առիթից։ Վերաքննիչ դատարանը հարկ է համարում նկատել նաև, որ վերաքննիչ բողոքը ևս այդ կապակցությամբ վերաբերելի հիմնավորումներ չի բովանդակում։ Նման պայմաններում, Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ հիմքեր չկան որպես ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանք արձանագրելու հանցանքը ռազմական դրության պայմաններում կատարելը։
Անդրադառնալով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ Առաջին ատյանի դատարանի հիմնավորումներին` Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ ամբաստանյալի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու անհրաժեշտությունը որոշելիս Առաջին ատյանի դատարանը ղեկավարվել է պատիժ նշանակելու ընդհանուր սկզբունքներով, բազմակողմանի գնահատման է ենթարկել ամբաստանյալի անձը բնութագրող տվյալները, նրա պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքը (ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը), ամբաստանյալի կատարած հանցագործության բնույթն ու վտանգավորության աստիճանը, որպիսի պայմաններում Վերաքննիչ դատարանի գնահատմամբ՝ արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքի երաշխավորման տեսանկյունից նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ հանգել է ճիշտ հետևության:
Վերաքննիչ դատարանը հարկ է համարում նշել, որ տվյալ դեպքում ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու իրավաչափության մասին են վկայում ինչպես Առաջին ատյանի դատարանի դատավճռում արձանագրված` նրա անձը դրականորեն բնութագրող և պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող հանգամանքները, պատասխանատվությունն ու պատիժը ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը, այնպես էլ մեղսագրվող հանցագործության կատարման հանգամանքները, ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի գործողությունների վտանգավորության աստիճանը, հափշտակված գույքը և դրա արժեքը (գինը)։
Վերաքննիչ դատարանի գնահատմամբ՝ օբյեկտիվորեն գոյություն ունեցող վերը նշված տվյալների համակցությունը վկայում է, որ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու միջոցով հնարավոր է հասնել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով ամրագրված պատժի նպատակներին` սոցիալական արդարության վերականգնմանը, պատժի ենթարկված անձի ուղղմանը և հանցագործությունների կանխմանը:
Ինչ վերաբերում է վերաքննիչ բողոքում ամբաստանյալի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու անթույլատրելիության վերաբերյալ բերված փաստարկներին, ապա Վերաքննիչ դատարանը դրանք ընդունելի չի համարում և հարկ է համարում նշել, որ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառումը սահմանափակված չէ հանցագործության տեսակով, հանցավոր արարքի վտանգավորության աստիճանով ու բնույթով, ինչպես նաև անձանց շրջանակով, իսկ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու իրավաչափության կապակցությամբ վկայակոչված վերը նշված հանգամանքների համակցությունը բավարար է հանգելու հիմնավոր եզրակացության, որ նրա ուղղումը հնարավոր է առանց նշանակված պատիժը կրելու:
Ամփոփելով վերոգրյալը, Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ Առաջին ատյանի դատարանի հետևություն արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքի երաշխավորման տեսանկյունից բավարար չափով հիմնավորված է, իսկ Առաջին ատյանի դատարանի կողմից թույլ չի տրվել այնպիսի դատական սխալ, որն ազդեցություն է ունեցել կամ կարող էր ազդեցություն ունենալ գործի ելքի վրա: Նման պայմաններում Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ Առաջին ատյանի դատարանի դատավճիռը բեկանելու իրավաչափ հիմք չկա, ուստի այն պետք է թողնել անփոփոխ, իսկ բերված վերաքննիչ բողոքը` մերժել:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 393-394 հոդվածներով՝ Վերաքննիչ դատարանը.
Ո Ր Ո Շ Ե Ց՝
Վերաքննիչ բողոքը մերժել: Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի՝ 2021 թվականի փետրվարի 11-ի դատավճիռը թողնել՝ անփոփոխ:
Որոշումը կարող է բողոքարկվել ՀՀ վճռաբեկ դատարան` հրապարակման պահից մեկամսյա ժամկետում:



ՆԱԽԱԳԱՀՈՂ ԴԱՏԱՎՈՐ Կ.ՄԱՐԴԱՆՅԱՆ


ԴԱՏԱՎՈՐՆԵՐ Ն.ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ


Ս.ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ

Դատական Գործ N: ԵԴ/1393/01/20
Դատական Գործ N: ԵԴ/1393/01/20
Երևան քաղաքի դատարան
Նոր քրեական գործ    
Երբ է գործը ստացվել: 30-12-2020
Ինչ կարգով է գործը ստացվել: Առաջին անգամ
Գործը որտեղից է ստացվել:
Դատախազություն: ՀՀ Գլխավոր դատախազություն
Նախաքննական գործի համարը: 58234520
Մեղադրական եզրակացության համառոտ բովանդակություն:Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին մեղադրանք է առաջադրվել այն բանի համար, որ նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին բնակարան ապօրինի մուտք գործելով` կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն:
Մեղադրյալ
Անձ
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԵդիգարյան   
ՀայրանունԴանիելի
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
ՍեռԱրական
Ծննդյան ամսաթիվ▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒
Հոդված_1
Հոդված176       Մաս 3 1.1
Դատվածություն:նախկինում չդատված
Պաշտպան
Անուն
Ազգանուն
Հասցե
Վիճակագրական տողի համարը: 6.2
Լրացուցիչ վիճակագրական տողի համար: Առկա չէ
Իրեղեն ապացույց
Երբ է ստացվել դատարան: 30-12-2020
Իրեղեն ապացույցի անվանումը:1 փաթեթ
Իրեղեն ապացույցի պահպանման փաստացի տեղը: Քրեական գործի հետ հանձնվել է դատավորին:
Խափանման միջոց: Կալանավորում
Չափահաս: Այո
Մակագրել    
Երբ: 30-12-2020
Նախագահող դատավոր
Դատարանի անվանում: Երևան քաղաքի դատարան
Դատավորի անուն: Վարդան Լեւոնի Գրիգորյան
Դատավոր
Դատարանի անվանում: Երևան քաղաքի դատարան
Դատավորի անուն:   
Ընդունվել է վարույթ    
Երբ: 08-01-2021
Որոշումը ուղարկվել է կողմերին: 08-01-2021
Ուղարկվել է հուշաթերթիկ/որոշումը: 08-01-2021
Այլ նշումներ:
Անավարտ գործեր    
Հաշվետու ժամանակահատված: 2020 թվական
Տեսակը: Անավարտ գործեր, որոնք գտնվում են քննության փուլում
Այլ նշումներ:
Գործը դատական քննության նախապատրաստելիս խափանման միջոցի հարցի լուծում    
Երբ: 12-01-2021
Ժամ: 15:00
Նիստերի դահլիճի համարը: 8
Նիստը: Կայացվել է
Պատճառը:
Այլ նշումներ:
Նշանակվել է դատական քննություն    
Երբ: 11-02-2021
Դատավարության կողմեր: Մեղադրող
Դատավարության կողմեր: Պաշտպան
Դատավարության կողմեր: Տուժող
Դատավարության կողմեր: Մեղադրող
Դատավարության կողմեր
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԷդիգարյան   
ՀայրանունԴանիելի
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
ՍեռԱրական
Դատավարության կողմեր
ԱնունՄարինե   
ԱզգանունՖարմանյան   
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
ՍեռԻգական
Դատավարության կողմեր
ԱնունԱրարատ   
ԱզգանունՄիրզոյան   
ՀայրանունՍամվելի
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
ՍեռԱրական
Դատավարության կողմեր
Անվանում:Գ.Հովակիմյան   
Հասցե:ՀՀ գլխավոր դատախազություն   
Ժամ: 16:00
Նիստերի դահլիճի համարը: 8
Նիստը: Կայացվել է
Պատճառը:
Այլ նշումներ:
Կայացվել է դատավճիռ    
Ամսաթիվ: 11-02-2021
Այլ նշումներ:
Մեղադրական    
Մեղադրյալ
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԵդիգարյան   
ՀայրանունԴանիելի
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
ՍեռԱրական
Ամսաթիվ: 11-02-2021
Առավել ծանր հանցագործության հոդված
Հոդված176-րդ       Մաս 3-րդ       Կետ 1.1
Առավել ծանր հանցագործության հոդվածով: Դատապարտվել է
Այլ հանցագործության հոդվածներ
Հոդված
Այլ հանցագործության հոդվածներով:
Հիմնական պատիժ: Որոշակի ժամկետով ազատազրկում
Լրացուցիչ պատիժ:
Այլ պատժաչափեր:
Պատիժը պայմանականորեն չի կիրառվել:
Քրեական պատասխանատվությունից ազատելը՝ դաստիարակչական բնույթի հարկադրանքի միջոցներ կիրառելով:
Բռնագանձնված գույքի չափը:
Օրենսգիրք: Քրեական օրենսգիրք
Այլ նշումներ:
Կիրառվել է քրեաիրավական հարկադրանքի միջոց:
Արագացված վարույթ    
Ամսաթիվ: 11-02-2021
Այո/Ոչ: Այո
Այլ նշումներ:
Դատական ակտ Ստեղծման ամսաթիվ:2021-02-17 14:40:35    
Դատական ակտի բովանդակությունը:Գործ N ԵԴ/1393/01/20
Դ Ա Տ Ա Վ Ճ Ի Ռ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՆՈւՆԻՑ
ԵՐԵՎԱՆ ՔԱՂԱՔԻ ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԻՐԱՎԱՍՈՒԹՅԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՀԵՏԵՎՅԱԼ ԿԱԶՄՈՎ.

ՆԱԽԱԳԱՀՈՂ ԴԱՏԱՎՈՐ` Վ.Լ.Գրիգորյան
ՔԱՐՏՈՒՂԱՐՈՒԹՅԱՄԲ` Ս.Թովմասյանի
Մասնակցությամբ՝
ՄԵՂԱԴՐՈՂ` Գ.Հովակիմյանի,
ՊԱՇՏՊԱՆ` Մ.Ֆարմանյանի,
ԱՄԲԱՍՏԱՆՅԱԼ` Է.Եդիգարյանի.

2021 թվականի փետրվարի 11-ին Երևան քաղաքում, դռնբաց դատական նիստում, արագացված դատական քննության կարգով քննության առնելով քրեական գործն ըստ մեղադրանքի`
Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի` ծնված 1999 թվականի փետրվարի 20-ին, Երևան քաղաքում, ազգությամբ հայ, ՀՀ քաղաքացի, միջնակարգ կրթությամբ, նախկինում չդատված, չամուսնացած, չի աշխատում, հաշվառված և բնակվող Երևան քաղաքի Շինարարների փողոցի 15/2-րդ շենքի 40-րդ բնակարանում, սույն գործով 2020 թվականի նոյեմբերի 13-ից գտնվում է անազատության մեջ, մեղադրվում է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով.

Գործի դատավարական նախապատմությունը.
2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի պետին առընթեր ՀԿԳ ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ և 4-րդ մասերով, 301-րդ հոդվածի և 301.1-ին հոդվածի 1-ին մասով թիվ 58231520 քրեական գործը հարուցելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ավագ քննիչ Վ.Բալյանը որոշում է կայացրել Արարարտ Սամվելի Միրզոյանին թիվ 58231520 գործով տուժող ճանաչելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի պետ Ա.Պողոսյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով նախաքննության կատարումը քննչական խմբին հանձնարարելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը ձերաբակալվել է:
2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1-ի կետով որպես մեղադրյալ ներգրավելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 16-ին Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով մեղադրյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց կալանավորումը երկու ամիս ժամկետով ընտրելու մասին` կալանավորման սկիզբը հաշվելով 2020 թվականի նոյեմբերի 13-ից:
2020 թվականի նոյեմբերի 21-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին և 3-րդ կետերով, 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին, 1.1 կետերով, 324-րդ հոդվածի 1-ին և 2-րդ մասերով թիվ 58232620 քրեական գործը հարուցելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 23-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58232620 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի նոյեմբերի 23-ին ավագ քննիչ Ա.Երիցյանը որոշում է կայացրել թիվ 58232620 քրեական գործը թիվ 58231520 քրեական գործին միացնելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 16-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ավագ քննիչ Նավոյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ՀԿԳ ավագ քննիչ Հ.Մարտիրոսյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով տուժող Արարատ Միրզոյանին պատկանող սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ գիրքը որպես իրեղեն ապացույց ճանաչելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ավագ քննիչ Ս.Նավոյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործով Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով առաջադրված մեղադրանքի մասը վերացնելու, վերջինիս առաջադրված մեղադրանքը փոփոխելու, և նրան կրկին մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1-ի կետով այն բանի համար, որ «նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն:
Այսպես.
Էդուարդ Եդիգարյանը 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի Հանրապետության կողմից Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված պատերազմը դադարեցնելու մասին 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին Հայաստանի Հանրապետության, Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև ձեռքբերված համաձայնության վերաբերյալ հայտարարությունը հրապարակվելուց հետո տեղեկանալով, որ ՀՀ Ազգային ժողովի, կառավարության շենքերում և պետական նշանակության այլ օբյեկտներում ու հասարակական վայրերում զանգվածային անկարգություններ են կատարվում, չունենալով ԱԺ շենք մուտք գործելու իրավունք, անտեսելով հատուկ պահպանվող օբյեկտի պահպանության ռեժիմը, այլոց հետ միասին մուտք գործելով շենք, օգտվելով զանգվածային անկարգությունների հանցավոր գործողությունների արդյունքում առաջացած անվերահսկելի իրադրությունից, ապօրինի մուտք է գործել ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանի` երրորդ հարկում գտնվող, բնակարան հանդիսացող աշխատասենյակ և ներխուժած բազմաթիվ անձանց ներկայությամբ այնտեղից բացահայտ հափշտակել է Արարատ Միրզոյանին պատկանող գույքը` սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրությունը, որը 2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Էդուարդ Եդիգարյանի բնակարանում կատարված խուզարկությամբ հայտնաբերվել և վերցվել է:»:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ՀՀ ԱԱԾ քննչական դեպարտամենտի ավագ քննիչ Ս.Նավոյանը որոշում է կայացրել թիվ 58231520 քրեական գործից ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հդովածի 3-րդ մասի 1.1-ի կետով նախատեսված հանցագործությունը կատարած անձի` Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ գործն առանձին վարույթում անջատելու և անջատված գործին 58234520 համարը շնորհելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին ավագ քննիչ Հ.Մարտիրոսյանը որոշում է կայացրել թիվ 58234520 քրեական գործը վարույթ ընդունելու մասին:
2020 թվականի դեկտեմբերի 30-ին թիվ 58234520 քրեական գործը, հաստատված մեղադրական եզրակացությամբ, ստացվել է Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարանում:

Արագացված դատական քննություն.
Մինչ քրեական գործով դատաքննությունը սկսելը, ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը միջնորդեց դատական քննությունն անցկացնել արագացված կարգով և հայտարարեց, որ միջնորդությունը ներկայացրել է կամավոր, խորհրդակցել է պաշտպանի հետ, գիտակցում է արագացված կարգով դատական քննություն անցկացնելու բնույթը և հետևանքները, առաջադրված մեղադրանքն իրեն պարզ է, համաձայն է առաջադրված մեղադրանքի հետ:
Դատարանը, համոզվելով, որ առկա են ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 375.1 և 375.2 հոդվածներով նախատեսված պայմանները, որոշում է կայացրել արագացված կարգով դատական քննություն անցկացնելու մասին:
Դատարանը, հիմք ընդունելով մեղադրանքի հիմքում դրված ապացույցները (ամբաստանյալ` Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի ինքնախոստովանական ցուցմունքները /հատոր 1` գ.թ. 188-190, 225-228, հատոր 2` 149-150/, տուժող Արարատ Միրզոյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 131-132, 134/, վկա Մարինա Ծաղիկյանի ցուցմունքը /հատոր 1` գ.թ. 214-217/, վկա Դանիել Եդիգարյանի ցուցմունքը /հատոր 2 `գ.թ. 122-125/, վկա Էդիկ Յաղությանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 119-121/, վկա Արմեն Կարապետյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 116-118/, վկա Արմեն Զաքարյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 108-111/, վկա Նունե Սարգսյանի ցուցմունքը /հատոր 2` գ.թ. 112-115/, վկա Մերուժան Խաչատրյանի ցուցմունքը /հատոր 1` գ.թ. 194-199/, 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, 11-ին և 13-ին ՀՀ ԱԺ շենքում կատարված դեպքի վայրի զննությունների արձանագրություները /հատոր 1` գ.թ. 44-50, 51-64, 66-103, 110-147, 148-153/, 15.11.2020թ-ին Էդուարդ Եդիգարյանի բնակության վայրում կատարված խուզարկութայն արձանագրությունը /հատոր 1` գ.թ. 211-213/, դատաապրանքագիտական փորձաքննության թիվ 762-ԱՊ-20 եզրակացությունը /հատոր 2` գ.թ. 105-107/, որպես իրեղեն ապացույց ճանաչված սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրության գիրքը /հատոր 2` գ.թ. 136/, Էդուարդ Եդիգարյանի 055-20-02-99 բջջային հեռախոսահամարի վերծանումները զննելու մասին արձանագրությունը /հատոր 2` գ.թ. 90-104/) գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը կատարել է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1կետով նախատեսված արարքը:

Դատարանի իրավական վերլուծությունները.
Ամբաստանյալի նկատմամբ պատիժ նշանակելու հարցը քննարկելիս` դատարանը գտնում է հետևյալը.
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի համաձայն` «Հանցանք կատարած անձի նկատմամբ կիրառվող պատիժը և քրեաիրավական ներգործության այլ միջոցները պետք է լինեն արդարացի` համապատասխանեն հանցանքի ծանրությանը, դա կատարելու հանգամանքներին, հանցավորի անձնավորությանը, անհրաժեշտ և բավարար լինեն նրան ուղղելու և նոր հանցագործությունները կանխելու համար»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` «Պատժի նպատակն է վերականգնել սոցիալական արդարությունը, ուղղել պատժի ենթարկված անձին, ինչպես նաև կանխել հանցագործությունները»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածի համաձայն` «1.Հանցագործության համար մեղավոր ճանաչված անձի նկատմամբ նշանակվում է արդարացի պատիժ, որը որոշվում է սույն օրենսգրքի Հատուկ մասի համապատասխան հոդվածի սահմաններում` հաշվի առնելով սույն օրենսգրքի Ընդհանուր մասի դրույթները:
2. Պատժի տեսակը և չափը որոշվում են հանցագործության հանրության համար վտանգավորության աստիճանով և բնույթով, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալներով, այդ թվում պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող կամ ծանրացնող հանգամանքներով:
3. Հանցագործության համար նախատեսված պատիժներից առավել խիստը նշանակվում է, եթե նվազ խիստ տեսակը չի կարող ապահովել պատժի նպատակները»:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 3753 հոդվածի 6-րդ մասի համաձայն`
«Դատարանը արագացված կարգով դատական քննության արդյունքում մեղադրական դատավճիռ կայացնելիս նշանակում է պատիժ, որը չի կարող գերազանցել կատարված հանցագործության համար նախատեսված առավել խիստ պատժի երկու երրորդը, իսկ եթե առավել խիստ պատժի երկու երրորդը փոքր է տվյալ հանցագործության համար նախատեսված առավել մեղմ պատժից` ապա առավել մեղմ պատիժը:»:
Արարքի հանրային վտանգավորության գնահատականի խնդրին Վճռաբեկ դատարանն անդրադարձել է Ա.Հովհաննեսյանի գործով կայացված որոշման մեջ և իրավական դիրքորոշում ձևավորել այն մասին, որ «(…) Հանցագործության հանրային վտանգավորության տիպային բնութագիրն արտացոլվում է օրենսդրի կողմից սահմանված սանկցիայում, իսկ յուրաքանչյուր կոնկրետ գործով արարքի հանրային վտանգավորության գնահատականը դատարանի կողմից կարող է որոշվել կոնկրետ հանցագործության տարրերի առանձնահատկությունների, դրա կատարման հանգամանքների, պատճառված վնասի չափի, մեղքի ձևի և տեսակի, հանցավորի անձնավորության, պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքների հիման վրա: Վերջիններս վկայում են հանցագործության նվազ կամ բարձր հանրային վտանգավորության աստիճանի մասին` դատարանի կողմից պատիժ նշանակելիս և այն կրելու անհրաժեշտության հարցը որոշելիս ապահովելով արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքի կենսագործումը:» (տե՛ս Արամայիս Դերենիկի Հովհաննեսյանի գործով Վճռաբեկ դատարանի 2015 թվականի փետրվարի 27-ի թիվ ԳԴ/0014/01/14 որոշման 13-րդ կետը):
Ուսումնասիրելով ամբաստանյալի անձը բնութագրող տվյալները, նրա կատարած հանցագործության համար պատիժ նշանակելիս` դատարանը հաշվի է առնում հանցագործության բնույթն ու հանրության համար վտանգավորության աստիճանը, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նա նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 62-րդ հոդվածի համաձայն`
«1. Պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքներ են`
(...)
9) ... հանցագործությունը բացահայտելուն ... աջակցելը.
(...):
2. Պատիժ նշանակելիս դատարանը կարող է հաշվի առնել նաև մեղմացնող այլ հանգամանքներ, որոնք նշված չեն սույն հոդվածի առաջին մասում:
(...)»:
Որպես ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքներ դատարանը հաշվի է առնում հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, աջակցել է վարույթն իրականացնող մարմնին, մատնացույց է արել դեպքի, գողոնի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը:
Ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքներ չկան:
Դատարանը, հաշվի առնելով ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթն ու հասարակական վտանգավորության աստիճանը, խախտված հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը, ինչպես նաև հանրորեն վտանգավոր արարքը բնութագրող օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ տվյալները, ուսումնասիրելով նրա անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական, և հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` վարույթն իրականացնող մարմնին օժանդակելը, այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, իր կողմից հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը, պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը, հետևաբար դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանը, իր կատարած ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով նախատեսված հանցագործության համար ենթակա է պատժի` ազատազրկման ձևով` 4 /չորս/ տարի ժամկետով:
Քննարկելով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու հարցը, դատարանը գտնում է հետևյալը.
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի համաձայն`
«1. Եթե դատարանը, կալանքի, ազատազրկման կամ կարգապահական գումարտակում պահելու ձևով պատիժ նշանակելով, հանգում է հետևության, որ դատապարտյալի ուղղվելը հնարավոր է առանց պատիժը կրելու, ապա կարող է որոշում կայացնել այդ պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու մասին:
2. Պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս դատարանը հաշվի է առնում հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները, պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները: (...)»:
Վերը մեջբերված նյութական իրավունքի նորմերը Վճռաբեկ դատարանը վերլուծել և դրանց վերաբերյալ իրավական դիրքորոշումներ է հայտնել թիվ ՎԲ-50/07, ՎԲ-142/07, ՎԲ-192/07, ՎԲ-201/07, ԵՇԴ/0029/01/08, ԵԿԴ/0042/01/11, ինչպես նաև մի շարք այլ գործերով կայացված որոշումներում։ Նշված որոշումներում Վճռաբեկ դատարանի ձևավորած կայուն նախադեպային իրավունքի համաձայն` պատժի արդարությունը դրսևորվում է հանցագործության և քրեաիրավական ներգործության միջոցների (պատժի) համաչափության ապահովմամբ։ Պատիժն արդարացի է, եթե համաչափ է կատարված հանցագործությանը, ինչպես նաև բավարար պատժի նպատակներին հասնելու տեսանկյունից։ Պատժի արդարության պահանջներից նահանջելը կարող է հանգեցնել չափազանց մեղմ կամ չափազանց խիստ պատժի նշանակման։ Քրեական օրենքը համընդհանուր բնույթ ունի, իսկ արարքը և հանցավորի անձը կոնկրետ են։ Հետևաբար կոնկրետ գործով պատիժ նշանակելիս դատարանի ներքին համոզմունքը ձևավորվում է կատարված արարքի հանրային վտանգավորության բնույթի ու աստիճանի, հանցավորի անձի, պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքների վերլուծության հիման վրա։ Նշված հանգամանքների գնահատման ժամանակ դատարանը պետք է ելնի ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով նախատեսված` պատժի նպատակների իրացումն ապահովելու անհրաժեշտությունից:
Պատժի անհատականացման փաստական հիմքերին ՀՀ վճռաբեկ դատարանն անդրադարձել է մի շարք գործերով, և մասնավորապես, Հ.Հարությունյանի գործով իրավական դիրքորոշում է ձևավորել այն մասին, որ. «Պատասխանատվության և պատժի անհատականացման հիմք են ոչ միայն կատարված արարքի հասարակական վտանգավորության աստիճանը, այլև հանցավորի անձը բնութագրող հատկանիշներ հանդիսացող նրա սոցիալ-հոգեբանական, սոցիալ-ժողովրդագրական, քրեաբանական և քրեաիրավական, ֆիզիկական հատկությունների համակցության ճիշտ գնահատումը (ընտանեկան դրությունը, վարքագիծը աշխատանքում և կենցաղում, աշխատունակությունը, առողջական վիճակը, տարիքը, դատվածությունը և այլն)» (տե՛ս Հազարապետ Հարությունյանի գործով ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 2007 թվականի մարտի 30-ի թիվ ՎԲ-50/07 որոշումը)։
Սերյոժա Թոմոյանի գործով Վճռաբեկ դատարանն արձանագրել է, որ «Պատիժ նշանակելիս և այն կրելու նպատակահարմարության հարցը քննելիս դատարանը հաշվի է առնում նաև ՀՀ քրեական օրենսգրքի 62-րդ և 63-րդ հոդվածներով նախատեսված պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները։ Հանցակազմի սահմաններից դուրս գտնվելով` դրանք բնութագրում են ինչպես կատարած հանցագործությունը, այնպես էլ հանցավորի անձնավորությունը, հնարավորություն են տալիս պատկերացում կազմել հանցավորի անձնավորության և հանցագործության` հանրության համար վտանգավորության աստիճանի մասին` համապատասխանաբար բարձրացնելով կամ իջեցնելով այն։ Դրանց գնահատմամբ է հնարավոր յուրաքանչյուր կոնկրետ գործով անհատական մոտեցում ցուցաբերել` ինչպես պատժի տեսակը և չափը որոշելիս, այնպես էլ այն կրելու նպատակահարմարության հարցը լուծելիսե (տե՛ս Սերյոժա Թոմոյանի գործով Վճռաբեկ դատարանի 2010 թվականի փետրվարի 12-ի թիվ ԼԴ2/0019/01/09 որոշումը)։
Արարքի բնույթն ու հանրային վտանգավորության աստիճանը գնահատելու հարցերին ՀՀ վճռաբեկ դատարանն անդրադարձել է Գ.Մադաթյանի գործով որոշմամբ` իրավական դիրքորոշում ձևավորելով առ այն, որ. «(…) Արարքի հանրային վտանգավորության բնույթը հանցագործության որակական կողմն է, այն որոշվում է մեղքի ձևի և տեսակի, հանցագործության նպատակի և շարժառիթի, ինչպես նաև քրեական օրենսդրությամբ պահպանվող հասարակական հարաբերության` հանցանքի կատարման պահին ունեցած սոցիալական նշանակության վերաբերյալ փաստական տվյալների ամբողջությամբ:
Արարքի հանրային վտանգավորության աստիճանի որոշման ժամանակ դատարանը պետք է բացահայտի կատարված հանցագործությամբ պատճառված վնասի չափը, հանցագործության կատարման եղանակը, հանցավոր մտադրության իրականացման աստիճանը, հանցակցության դեպքում` հանցավորի կատարած արարքը և հանցագործությանը նրա մասնակցության աստիճանը:
Արարքի հանրային վտանգավորության բնույթի որոշման հարցում Վճռաբեկ դատարանը կարևորում է խախտված քրեաիրավական նորմով պաշտպանվող հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը: Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ պատիժ նշանակելիս դատարանները պարտավոր են հաշվի առնել տվյալ ժամանակահատվածում քրեական օրենսդրությամբ պահպանվող կոնկրետ հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը, այդ ոլորտում պետության քրեական քաղաքականության ուղղվածությունը» (տե՛ս Գարուշ Նորիկի Մադաթյանի վերաբերյալ ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 2009թ. փետրվարի 17-ի ԵՇԴ/0029/01/08 որոշումը):
Անդրադառնալով պատժի արդարացիության հարցերին` Վճռաբեկ դատարանը Կարեն Հարությունյանի գործով արձանագրել է, որ պատիժը համարվում է արդարացի, եթե դատարանը ճիշտ է գնահատում գործի բոլոր հանգամանքները, անձին բնութագրող բոլոր տվյալները և քրեական օրենքով նախատեսված պահանջներից ելնելով` հանցագործության մեջ մեղավոր անձի նկատմամբ նշանակում է այնպիսի պատիժ, որն անհրաժեշտ և բավարար է այդ անձին ուղղելու և նրա կողմից նոր հանցանքի կատարումը կանխելու համար (տե՛ս ՀՀ վճռաբեկ դատարանի` Կարեն Հարությունյանի վերաբերյալ գործով 2007 թվականի նոյեմբերի 30-ի ՎԲ-201/07 որոշումը):
Դատարանն արձանագրում է, որ ՀՀ վճռաբեկ դատարանը, վերլուծելով ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածը, կայուն նախադեպային իրավունք է ձևավորել առ այն, որ պատիժը կարող է պայմանականորեն չկիրառվել, եթե առկա է դատարանի համոզվածությունը, վստահությունը, որ ամբաստանյալի ուղղումը հնարավոր է առանց իրական պատիժ կրելու: Դատարանը նման հետևության հանգում է միայն օբյեկտիվ գոյություն ունեցող տվյալների վերլուծության հիման վրա, որոնք բնութագրում են արարքը, հանցավորի անձը և վկայում են պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հիմքերի առկայության մասին: Այս կապակցությամբ Վճռաբեկ դատարանը փաստել է, որ չնայած պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հետ կապված` ՀՀ քրեական օրենսգիրքը ինչպես հանցագործությունների, այնպես էլ անձանց շրջանակի որևէ սահմանափակում չի նախատեսել, սակայն դատարանը, կոնկրետ գործի հանգամանքների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ գնահատման հիման վրա ղեկավարվելով ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածով նախատեսված պատիժ նշանակելու ընդհանուր սկզբունքներով, ինչպես նաև նպատակ ունենալով ապահովել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասում նշված պատժի նպատակների իրագործման հնարավորությունը, անձի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս պարտավոր է հաշվի առնել`
ա) հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները,
բ) պատաuխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և (կամ) ծանրացնող հանգամանքները,
գ) հանցագործության` հանրության համար վտանգավորության աստիճանն ու բնույթը,
դ) հանցագործության կատարման հանգամանքները, եղանակը, գործիքներն ու միջոցները,
ե) հանցանք կատարած անձի մեղքի ձևը,
զ) հանցանք կատարած անձի կողմից հանցագործության հանրորեն վտանգավոր հետևանքները նախատեսելու բնույթն ու աստիճանը,
է) հանցակցության դեպքում` հանցավորի կատարած արարքը և հանցագործությանը նրա մասնակցության աստիճանը և այլն:
Նշանակված պատիժը կրելու նպատակահարմարության վերաբերյալ դատարանի կողմից կայացված որոշման հիմնավորվածության հարցին Վճռաբեկ դատարան անդրադարձել է նաև Թ.Տեր-Գրիգորյանի վերաբերյալ որոշման մեջ` իրավական դիրքորոշում է հայտնելով այն մասին, որ. «Պատիժ նշանակելիս և այն կրելու նպատակահարմարության հարցը քննարկելիս դատարանը հաշվի է առնում նաև ՀՀ քրեական օրենսգրքի 62-րդ և 63-րդ հոդվածներով նախատեսված պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները: Հանցակազմի սահմաններից դուրս գտնվելով դրանք բնութագրում են ինչպես կատարված հանցագործությունը, այնպես էլ հանցավորի անձնավորությունը, հնարավորություն են տալիս պատկերացում կազմել հանցավորի անձնավորության և հանցագործության` հանրության համար վտանգավորության աստիճանի մասին` համապատասխանաբար բարձրացնելով կամ իջեցնելով այն: Դրանց գնահատմամբ է հնարավոր յուրաքանչյուր կոնկրետ գործով անհատական մոտեցում ցուցաբերել ինչպես պատժի տեսակը և չափը որոշելիս, այնպես էլ այն կրելու նպատակահարմարության հարցը լուծելիս:
(…) Նշանակված պատիժը կրելու նպատակահարմարության վերաբերյալ դատարանի կողմից կայացված որոշումը պետք է հիմնված լինի կատարած հանցագործության, դրա առանձնահատկությունների, գործի կոնկրետ հանգամանքների, հանցավորի անձի, պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող կամ ծանրացնող հանգամանքների բազմակողմանի գնահատման վրա` նպատակ ունենալով ապահովել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասում նշված պատժի նպատակների իրագործման հնարավորությունը (…)» (տե՛ս Թամարա Տեր-Գրիգորյանի վերաբերյալ գործով Վճռաբեկ դատարանի 2007 թվականի հոկտեմբերի 26-ի թիվ ՎԲ-192/07 որոշումը):
Վերը նշված օրենսդրական կարգավորումներից և Վճռաբեկ դատարանի նախադեպային որոշումներում արտահայտված իրավական դիրքորոշումներից հետևում է, որ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառման հիմնական պայմանը պատճառաբանված լինելն է: Նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս դատարանը պետք է հանգամանորեն քննության առնի ինչպես հանցագործության կատարման, այնպես էլ հանցավորի անձին վերաբերող բոլոր հանգամանքները: Կարևորն այն է, որ հանգի հիմնավոր եզրակացության, որ դատապարտյալի ուղղումը հնարավոր է առանց նշանակված պատիժը կրելու:
Ա.Ավագյանի և Վ.Սահակյանի գործով որոշման մեջ Վճռաբեկ դատարանը դիրքորոշում է հայտնել այն մասին, որ «Պատժի անհատականացման սկզբունքի բովանդակության հիմնական մասն է կազմում նաև հանցավորի անձը բնութագրող տվյալների գնահատումը, որոնք իրենց ամբողջության մեջ հնարավորություն են տալիս անձին դիտել ոչ միայն որպես հանցանք կատարող, որը պետք է պատասխանատվություն կրի, այլ նաև որպես կոնկրետ անձ` իր անհատական հատկանիշներով։ Ընդ որում` անձի այն հատկանիշները, որոնք գտնվում են հանցակազմից դուրս, նշանակություն են ունենում դատարանի կողմից պատժի տեսակը և չափը որոշելիս։ Որպես հանցավորի անձը բնութագրող հատկանիշներ` գնահատվում են նրա սոցիալ-հոգեբանական, սոցիալ-ժողովրդագրական հատկությունները` վարքագիծն ընտանիքում և կենցաղում, աշխատանքի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքը, կրթությունը, առողջական վիճակը, տարիքը, ծառայությունը պետության և հասարակության առջև և այլն» (տե՛ս Արարատ Ավագի Ավագյանի և Վահան Սերյոժայի Սահակյանի վերաբերյալ գործով Վճռաբեկ դատարանի 2014 թվականի հոկտեմբերի 31-ի թիվ ԵԿԴ/0252/01/13 որոշումը):
Սույն գործի տվյալներով հիմնավորված է, որ Էդուարդ Եդիգարյանը քրեական գործի քննության ընթացքում դեպքերի վերաբերյալ տվել է ճշմարտացի ցուցմունքներ, ընդունել է իր կատարած արարքը, զղջացել է կատարածի համար, իր հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, բացի այդ` սույն արարքը կատարելուց առաջ դատված չի եղել, 2017-2019թթ ծառայել է զինված ուժերում, բնակության վայրից, դպրոցից և ծառայության վայրից բնութագրվում է դրական, 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին զորակոչվել է զինվորական ծառայության` մասնակցել է Արցախյան պատերազմին, իսկ պատիժը և պատասխանատվությունը ծանրացնող հանգամանքները սույն գործով բացակայում են:
Հաշվի առնելով վերոգրյալը դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ ազատազրկման ձևով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով` հնարավոր է հասնել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով նախատեսված պատժի նպատակներին` սոցիալական արդարության վերականգնմանը, պատժի ենթարկված անձի ուղղմանը և հանցագործությունների կանխմանը: Նշվածի հետ համադրելով կատարած արարքի հանրորեն վտանգավորության աստիճանը, դատարանը գտնում է, որ Է.Եդիգարյանի նկատմամբ փորձաշրջանը պետք է սահմանել 5 /հինգ/ տարի ժամկետով: Միաժամանակ հաշվի առնելով Էդուարդ Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթը, ինչպիսի հանգամանքը դատարանը հաշվի էր առել պատիժը նշանակելիս, դատարանը գտնում է, որ նշված ժամկետում նրա նկատմամբ պետք է փորձաշրջանի ընթացքում լրացուցիչ պարտականություն սահմանել մասնակցել վարքի նկատմամբ հսկողություն իրականացնող մարմնի կողմից սահմանված վերասոցիալականցման ծրագրերին:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 151-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն`
«1. Անհրաժեշտության դեպքում քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի կողմից խափանման միջոցը կարող է փոխվել:»:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 374-րդ հոդվածի համաձայն`
«Ամբաստանյալին ... պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու ..., եթե ամբաստանյալը կալանքի տակ է գտնվում, դատարանը նրան անհապաղ ազատում է կալանքից դատական նիստի դահլիճում:»:
Անդրադառնալով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցի հարցին և հաշվի առնելով, որ վերջինիս նկատմամբ դատավճռով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չպետք է կիրառել, ուստի, անհրաժեշտությունից ելնելով, Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոց «Կալանավորումը» պետք է փոփոխել, և նրա նկատմամբ խափանման միջոց ընտրել «Ստորագրություն չհեռանալու մասին»` ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանին դատական նիստերի դահլիճում անհապաղ ազատ արձակելով:
Քննարկելով որպես իրեղեն ապացույց ճանաչված տուժող Արարատ Միրզոյանին պատկանող սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ գրքի հարցը` դատարանը գտնում է, որ դատավճիռն օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո գայն պետք է վերադարձնել տուժող Արարատ Միրզոյանին:
Վերոգրյալի հիման վրա և ղեկավարվելով ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 360-րդ, 365-րդ, 375.3-րդ հոդվածներով` դատարանը.

Վ Ճ Ռ Ե Ց

Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին մեղավոր ճանաչել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով և որպես պատիժ նշանակել ազատազրկում 4 /չորս/ տարի ժամկետով:
Նշանակված պատժին հաշվակցել սույն գործով կալանքի տակ գտնված 2 /երկու/ ամիս 29 /քսանինը/ օր ժամկետը և վերջնական պատիժ նշանակել ազատազրկում 3 /երեք/ տարի 9 /ինը/ ամիս 1 /մեկ/ օր ժամկետով:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կարգով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառել` սահմանելով փորձաշրջան` 5 /հինգ/ տարի ժամկետով:
Նշված ժամկետում Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ լրացուցիչ պարտականություն սահմանել` մասնակցել վարքի նկատմամբ հսկողություն իրականացնող մարմնի կողմից սահմանված վերասոցիալականցման ծրագրերին:
Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը` «Կալանավորում»-ը փոփոխել, նրա նկատմամբ խափանման միջոց ընտրել «Ստորագրություն չհեռանալու մասին» և ազատ արձակել դատական նիստերի դահլիճում:
Դատավճիռն օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո, գործով իրեղեն ապացույց ճանաչված սև գույնի բնական կաշվից պատյանով գիրքը վերադարձնել տուժող Ա.Միրզոյանին:
Դատավճիռը, բացառությամբ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 395-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված հիմքի, կարող է բողոքարկվել ՀՀ քրեական վերաքննիչ դատարան` հրապարակվելու օրվանից հետո մեկամսյա ժամկետում:


ԴԱՏԱՎՈՐ` Վ.Լ.ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Դատական ակտի ամսաթիվը: 11-02-2021
Գործը քննվել է: Դռնբաց
Այլ նշումներ:
Գործը հանձնվել է գրասենյակ    
Գործը հանձնվել է գրասենյակ: 24-03-2021
Էջերի քանակ: 1-ին հատոր 250 թերթ, 2-րդ հատոր 174 թերթ, 3-րդ հատոր 71 և քրեական գործի հավելված 1-ին հատոր 55 թերթ, 2-րդ հատոր 44 թերթ
Գործին կից նյութերը:
Այլ նշումներ:
Բողոքարկվել է    
Բողոքարկվել է: Ըստ էության լուծող դատական ակտը
Ամսաթիվ: 19-03-2021
Այլ նշումներ:
Գործն ուղարկվել է    
Գործը ուղարկվել է: 24-03-2021
Էջերի քանակը: 1-ին հատոր 250 թերթ, 2-րդ հատոր 174 թերթ, 3-րդ հատոր 71 և քրեական գործի հավելված 1-ին հատոր 55 թերթ, 2-րդ հատոր 44 թերթ
Գործին կից նյութերը:
ՈՒր(դատարան): Քրեական վերաքննիչ
ՈՒր:ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարան
Ելքի գրության համարը: ԴԴ-9.1-Ե-58715/21
Այլ նշումներ:
Գործը ստացվել է (կատարումն ապահովելու համար, և ... )    
Ամսաթիվ: 12-10-2021
Այլ նշումներ:
Դատավճռի, որոշման կատարում    
Ամսաթիվ: 12-10-2021
Այլ նշումներ:
Ստացվել է տեղեկատվություն դատավճիռն ի կատար ածելու վերաբերյալ    
Ամսաթիվ: 15-10-2021
Ստացվել է տեղեկատվություն դատավճիռն ի կատար ածելու վերաբերյալ:ՀՀ ԱՆ պրոբացիայի ծառայությունից ստացվել է տեղեկատվություն, որ դատավճիռը ընդունվել է ի կատար ածման:
Ստացվել է: Ազատությունից զրկելու հետ չկապված պատիժների կատարման ստորաբաժանումից
Գործը հանձնվել է գրասենյակ    
Գործը հանձնվել է գրասենյակ: 26-04-2022
Էջերի քանակ: 1-ին հատոր՝ 250 թերթ, 2-րդ հատոր՝ 174 թերթ, 3-րդ հատոր՝ 71 թերթ, 4-րդ հատոր՝ 72 թերթ
Էջերի քանակ: քրեական գործի հավելվածը ՝ 2 հատոր, 1-ին հատոր՝ 55 թերթ, 2-րդ հատոր՝ 44 թերթ
Գործին կից նյութերը:կից 1 փաթեթ
Այլ նշումներ:
Գործը հանձնվել է դատարանի արխիվ    
Ամսաթիվ: 29-04-2022
Էջերի քանակը: 1-ին հատոր՝ 250 թերթ, 2-րդ հատոր՝ 174 թերթ, 3-րդ հատոր՝ 71 թերթ, 4-րդ հատոր՝ 72 թերթ
Էջերի քանակը: քրեական գործի հավելվածը ՝ 2 հատոր, 1-ին հատոր՝ 55 թերթ, 2-րդ հատոր՝ 44 թերթ
Գործին կից նյութերը:կից 1 փաթեթ
Այլ նշումներ:
Դատական Գործ N: ԵԴ/1393/01/20
Քրեական վերաքննիչ
Ստացվել է վերաքննիչ բողոք    
Ամսաթիվ: 19-01-2021
Ամբաստանյալ
Անձ
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԵդիգարյան   
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
Հոդված_1
Հոդված176       Մաս 3       Կետ 1,1
Դատվածություն:
Պաշտպան
ԱնունՄարինե
ԱզգանունՖարմանյան
Հասցեչկա
Պատիժ:
Հոդված_2
Հոդված
Խափանման միջոց: Կալանավորում
Ում կողմից է բերվել բողոքը: Պաշտպան
Բողոքը բերող անձը
ԱնունՄարինե   
ԱզգանունՖարմանյան   
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
Բողոքի բովանդակությունը:Էդուարդ Եդիգարյան Բեկանել Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի /Ավան /` ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի /ՀՀ քր. օր. 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով/ նկատմամբ ընտրված խափանման միջոց կալանավորումն անփոփոխ թողնելու մասին 12.01.2021թ. կայացված որոշումը և Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ազատել կալանքից :
Բողոքի ստացման կարգը: Հանձնվել է փոստին
Ամսաթիվ: 19-01-2021
Չափահաս: Այո
Կայացվել է որոշում:
Որոշման ամսաթիվը:
Որոշման բովանդակություն:
Երկշաբաթյա ժամկետում կրկին ներկայացվել է բողոք:
Այլ նշումներ:
Գործը ստացվել է    
Գործի ստացման ամսաթիվ: 25-01-2021
Վիճակագրական տողի համարը:
Գործը բաղկացած է (հատոոր / էջերի քանակ):
Գործը ստացվել է: Երևան քաղաքի դատարան
Այլ նշումներ:
Միջանկյալ դատական ակտի դեմ    
Միջանկյալ դատական ակտեր: Կալանքը որպես խափանման միջոց ընտրելու, փոփոխելու կամ վերացնելու մասին որոշում
Այլ նշումներ:
Մակագրել    
Ամսաթիվ: 25-01-2021
Նախագահող դատավոր
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն: Լուսինե Լեւոնի Աբգարյան
Դատավոր
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն:   
Ընդունվել է վարույթ    
Ամսաթիվ: 26-01-2021
Նշանակվել է դատական քննություն    
Երբ: 27-01-2021
Ուղարկվել է ծանուցագիր:
Ժամ: 15:30
Այլ նշումներ:
Նիստերի դահլիճի համարը: 5
Նիստը: Կայացվել է
Պատճառը:
Վերաքննիչ բողոքը մերժվել է և ստորադաս դատարանի դատական ակտը թողնվել է անփոփոխ    
Անփոփոխ թողնված դատական ակտը: Պատճառաբանվել է
Ամսաթիվ: 27-01-2021
Ամբաստանյալ
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԵդիգարյան   
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
Քր. դատ. օր. հոդված
Հոդված288-րդ
Քր. դատ. օր. հոդված
Հոդված386-387-րդ
Քր. դատ. օր. հոդված
Հոդված393-395-րդ
Այլ նշումներ:
Քր.օր. հոդված
Հոդված176-րդ       Մաս 3-րդ       Կետ 1.1
Դատական ակտ    
Դատական ակտ:ԵԴ/1393/01/20


ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
ՎԵՐԱՔՆՆԻՉ ՔՐԵԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆ

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

«27» հունվարի 2021թ. ք. Երևան

ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը (այսուհետ նաև` Վերաքննիչ դատարան)

նախագահող դատավոր Լ.Աբգարյան
քարտուղարությամբ՝ Ռ.Դավոյանի
մասնակցությամբ՝
դատախազ Գ.Հովակիմյանի
պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի

դռնբաց դատական նիստում, ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պաշտպան Մարինե Ֆարմանյանի վերաքննիչ բողոքի հիման վրա դատական ստուգման ենթարկելով Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի` թիվ ԵԴ/1393/01/20 քրեական գործով ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց ընտրված կալանավորումն անփոփոխ թողնելու մասին 2021 թվականի հունվարի 12-ի որոշման օրինականությունն ու հիմնավորվածությունը,

ՊԱՐԶԵՑ

Գործի դատավարական նախապատմությունը

1. Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանում (այսուհետ նաև` Առաջին ատյանի դատարան) քննվում է թիվ ԵԴ/1393/01/20 քրեական գործն ըստ մեղադրանքի Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով:
2021 թվականի հունվարի 12-ին Առաջին ատյանի դատարանը, քննության առնելով մեղադրյալ Էդ.Եդիգարյանի նկատմամբ կիրառված խափանման միջոց կալանավորման հիմնավորվածության հարցը, որոշել է ամբաստանյալի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը թողնել անփոփոխ:
2. 2021 թվականի հունվարի 19-ին Վերաքննիչ դատարանում ստացվել է Առաջին ատյանի դատարանի վերոնշյալ որոշման դեմ Էդ.Եդիգարյանի պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի վերաքննիչ բողոքը:
2021 թվականի հունվարի 25-ին Վերաքննիչ դատարանում ստացվել է թիվ ԵԴ/1393/01/20 քրեական գործի հավելվածը։ Վերաքննիչ դատարանի 2021 թվականի հունվարի 26-ի որոշմամբ վերաքննիչ բողոքն ընդունվել է վարույթ:

Գործի փաստական հանգամանքները և վերաքննիչ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.

3. Ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով մեղադրանք է առաջադրվել այն արարքների համար, որ «նա, 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն։ Այսպես.
Էդուարդ Եդիգարյանը, 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի Հանրապետության կողմից Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված պատերազմը դադարեցնելու մասին 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին Հայաստանի Հանրապետության, Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև ձեռք բերված համաձայնության վերաբերյալ հայտարարությունը հրապարակվելուց հետո տեղեկանալով, որ ՀՀ Ազգային ժողովի, կառավարության շենքերում և պետական նշանակության այլ օբյեկտներում ու հասարակական վայրերում զանգվածային անկարգություններ են կատարվում, չունենալով ԱԺ շենք մուտք գործելու իրավունք, անտեսելով հատուկ պահպանվող օբյեկտի պահպանության ռեժիմը, այլոց հետ միասին մուտք գործելով շենք, օգտվելով զանգվածային անկարգությունների հանցավոր գործողությունների արդյունքում առաջացած անվերահսկելի իրադրությունից, ապօրինի մուտք է գործել ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանի՝ երրորդ հարկում գտնվող, բնակարան հանդիսացող աշխատասենյակ և ներխուժած բազմաթիվ անձանց ներկայությամբ այնտեղից բացահայտ հափշտակել է Արարատ Սիրզոյանին պատկանող գույքը՝ սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրությունը, որը 2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին էդուարդ Եդիգարյանի բնակարանում կատարված խուզարկությամբ հայտնաբերվել և վերցվել է: (...)»:
4. Առաջին ատյանի դատարանի 2021 թվականի հունվարի 12-ի որոշման համաձայն՝ «(…) Ուսումնասիրելով ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ նախաքննության ընթացքում ընտրված խափանման միջոցի որոշումը և քրեական գործի մյուս նյութերը, դատարանը գտնում է, որ այդ որոշումները կայացնելու համար հիմք հանդիսացած նյութերը համապատասխանում են քրեական գործի ողջ նյութերին, շարունակվում է առկա լինել հիմնավոր կասկածն առ այն, որ մեղադրյալը հնարավոր է առնչություն ունի իրեն մեղսագրվող ենթադրյալ արարքի կատարմանը:
Անդրադառնալով կալանավորման հիմքերին, դատարանը գտնում է, որ վերջին անգամ մեղադրյալ Է.Եդիգարյանի նկատմամբ կալանավորումը որպես խափանման միջոց ընտրելու որոշում կայացնելուց հետո գործով ձեռք չեն բերվել այնպիսի փաստական տվյալներ, որոնք չեզոքացնում են դատարանի կողմից արձանագրված կալանավորման հիմքերը՝ գործի քննությանը խոչընդոտելու հավանականությունը, իսկ նախաքննությունն ավարտված լինելն ինքնին անձի կողմից ապագայում պատշաճ վարքագիծ դրսևորելու հավանականությունը գնահատելու հիմք չէ:
Այս առումով հարկ է նկատել, որ Դատարանը 16.11.2020թ. մեղադրյալի նկատմամբ կալանավորումը որպես խափանման միջոց կիրառելու մասին որոշմամբ հաշվի առնելով մեղսագրվող արարքի բնույթն ու հանրային վտանգավորության աստիճանը արձանագրել է, որ «/.../ գործի քննության սույն փուլում բավարար հիմքեր կան ենթադրելու համար,որ մեղադրյալ Է.Եդիգարյանի՝ ազատության մեջ մնալու դեպքում, զանգվածային անկարգություններին մասնակցած անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու, գործի համար նշանակություն ունեցող նյութերը թաքցնելու ճանապարհով գործի քննությանը խոչընդոտելու հավանականությունը բարձր է, նրա նկատմամբ խափանման միջոցի ավելի մեղմ տեսակի ընտրությունը չի կարող ապահովել նրա պատշաճ վարքագիծը, ուստի նրա նկատմամբ որպես խափանման միջոց պետք է կիրառվի կալանավորումը: Հետևաբար քննիչի միջնորդությունն այս մասով հիմնավոր է և ենթակա է բավարարման/.../»: Այս հանգամանքների համակցությունը դատարանին հիմք է տալիս ենթադրություն կատարելու, որ վերջինս հնարավոր է դրսևորի ոչ պատշաճ վարքագիծ, այսինքն որոշակիորեն դեռևս պահպանվում է այն մտավախությունը, որ մեղադրյալը մնալով ազատության մեջ հնարավոր է խոչընդոտի գործի քննությանը՝ ազդեցություն ունենա գործի քննության ընթացքում ձեռքբերվելիք տեղեկությունների օբյեկտիվության վրա։
Դատարանի նման դիրքորոշման համար հիմք է հանդիսանում այն, որ դեռևս հնարավոր չէ կանխատեսել, թե դատաքննության ընթացքում ապացույցների հետազոտումն ինչ եղանակով կիրականացվի, դրանց արդյունքում ինչ տեղեկություններ կստացվեր, իսկ հաշվի առնելով վերը արձանագրված հիմնավորումներով գործի քննությանը խոչընդոտելու մտավախությունները, դատարանը գտնում է, որ Է.Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը փոփոխելու կամ վերացնելու հիմքերը բացակայում են:
Այսինքն՝ սույն գործով, անձի պատշաճ վարքագիծն ապահովելուն վերաբերելի մինչ օրս կատարված քննությամբ ձեռք բերված նյութերի ուսումնասիրությունից, ինչպես նաև դատարանում դեռևս հետազոտման ենթակա ապացույցների ծավալից և բնույթից երևում է, որ դրանցում բացակայում են այնպիսի տեղեկություններ կամ փաստեր, որոնք հիմք կտան եզրակացնելու, որ Է.Եդիգարյանի կողմից գործի քննությանը խոչընդոտելու վերաբերյալ ունեցած մտավախություններն էականորեն նվազ բնույթ են կրում, հետևաբար այլ խափանման միջոցը չի կարող երաշխիք հանդիսանալ վերջինիս պատշաճ վարքագիծն ապահովելու և կալանավորման հիմքերի վերաբերյալ ունեցած մտավախությունները չեզոքացնելու համար:
Այսպիսով, լսելով կողմերի կարծիքները, ուսումնասիրելով սույն քրեական գործի նյութերը, դատարանը գտնում է, որ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց ընտրված կալանավորումը փոխելու կամ վերացնելու հիմքերը բացակայում են։ (…)»:

Վերաքննիչ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը.

5. Վերաքննիչ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքերի սահմաններում` ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
Բողոքաբերը, վկայակոչելով գործի դատավարական նախապատմությունը, փաստական հանգամանքները, ինչպես նաև Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին Կոնվեցիայով, ՀՀ Սահմանադրությամբ, ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքով նախատեսված մի շարք նորմեր, գտել է, որ Առաջին ատյանի դատարանը թույլ է տվել հիշյալ իրավական նորմերի խախտումներ։
Մեջբերելով Էդ.Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոց կալանավորումն անփոփոխ թողնելու մասին Առաջին ատյանի դատարանի պատճառաբանությունները՝ բողոքաբերը նշել է, որ անհերքելի փաստ է, որ Էդուարդ Եդիգարյանը չի դրսևորել այնպիսի վարքագիծ, որը հիմք տար դատարանին` ենթադրելու, որ նա ազատության մեջ մնալու պարագայում կարող է խոչընդոտել նրա աշխատանքներին կամ ազդեցություն ունենալ քրեական գործով անցնող անձանց վրա:
Բողոքաբերը նշել է, որ դատական ստուգմամբ հաստատվել են այն հանգամանքները, որ Էդուարդ Եդիգարյանի անձը հայտնի է, ՀՀ-ում ունի մշտական բնակության վայր, բնութագրվում է դրականորեն, 2017-2019թթ. ծառայել է ՀՀ զինված ուժերում, խրախուսվել է գերազանց ծառայության համար՝ շնորհակալագրերով, 2020թ. սեպտեմբերի 27-ին սկսված պատերազմի առաջին իսկ օրվանից կամավորագրվել է մարտական գործողություններին և իր մարտական հերթապահությունն իրականացրել է Արցախի Ջաբրալիում և Հադրութում: Էդ.Եդիգարյանը չի խուսափել և որևէ կերպ չի խոչընդոտել վարույթն իրականացնող մարմնի աշխատանքներին, տվել է խոստովանական ցուցմունք և աջակցել է նախաքննության աշխատանքներին: Բացի այդ, բացառապես Էդ.Եդիգարյանի խոստովանական ցուցմունքի միջոցով է նախաքննության մարմինը պարզել, որ վերջինս տուժողի աշխատասենյակից վերցրել է նրան պատկանող գիրքը, որից հետո ԱԺ աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալի միջոցով տուժողին տեղեկացրել են այդ գրքի բացակայության մասին:
Վերոգրյալի հիման վրա բողոքաբերը բառացիորեն խնդրել է. «Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի 12.01.2021թ. որոշումը բեկանել և Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ազատել կալանքից»:

Վերաքննիչ դատարանում կողմերի պարզաբանումները.

6. Դատական նիստում պաշտպան Մ.Ֆարմանյանը վերաքննիչ բողոքը պնդեց և խնդրեց այն բավարարել:
Դատախազ Գ.Հովակիմյանը ներկայացված բողոքի դեմ առարկեց և նշելով, որ Առաջին ատյանի դատարանի դատական ակտը հիմնավոր է, խնդրեց բողոքը մերժել:
Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանություններն ու եզրահանգումը.

7. ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 381-րդ հոդվածի 3-րդ մասի համաձայն՝ «Վերաքննիչ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը ներկայացվում են բացառապես վերաքննիչ բողոքում, և դրանք չեն կարող փոփոխվել և լրացվել գործի դատական քննության ընթացքում»:
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 385-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ «Վերաքննիչ դատարանը դատական ակտը վերանայում է վերաքննիչ բողոքի հիմքերի և հիմնավորումների սահմաններում»:
Մեջբերված քրեադատավարական իրավադրույթների լույսի ներքո վերլուծելով սույն որոշման 5-րդ կետում շարադրված վերաքննիչ բողոքի հիմքերը և հիմնավորումները՝ Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ սույն գործով պետք է պատասխանել այն հարցին, թե հիմնավոր է արդյոք ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոց կալանավորումն անփոփոխ թողնելու մասին Առաջին ատյանի դատարանի հետևությունը:
8. ՀՀ Սահմանադրության 27-րդ հոդվածի համաձայն` «1. Յուրաքանչյուր ոք ունի անձնական ազատության իրավունք։ Ոչ ոք չի կարող անձնական ազատությունից զրկվել այլ կերպ, քան հետևյալ դեպքերում և օրենքով սահմանված կարգով`
(…) 4) անձին իրավասու մարմին ներկայացնելու նպատակով, երբ առկա է նրա կողմից հանցանք կատարած լինելու հիմնավոր կասկած, կամ երբ դա հիմնավոր կերպով անհրաժեշտ է հանցանքի կատարումը կամ դա կատարելուց հետո անձի փախուստը կանխելու նպատակով. (…)»։
«Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի (այսուհետ՝ նաև Կոնվենցիա) 5-րդ հոդվածի համաձայն՝ «1. Յուրաքանչյուր ոք ունի ազատության և անձնական անձեռնմխելիության իրավունք։ Ոչ ոքի չի կարելի ազատությունից զրկել այլ կերպ, քան հետևյալ դեպքերում և օրենքով սահմանված կարգով (…) գ. անձի օրինական կալանավորումը կամ ձերբակալումը՝ իրավախախտում կատարած լինելու հիմնավոր կասկածի առկայության դեպքում նրան իրավասու օրինական մարմնին ներկայացնելու նպատակով կամ այն դեպքում, երբ դա հիմնավոր կերպով անհրաժեշտ է համարվում նրա կողմից հանցագործության կատարումը կամ այն կատարելուց հետո նրա փախուստը կանխելու համար, (…)
4. Յուրաքանչյուր ոք, ով ձերբակալման կամ կալանավորման պատճառով զրկված է ազատությունից, իրավունք ունի վիճարկելու իր կալանավորման օրինականությունը, որի կապակցությամբ դատարանն անհապաղ որոշում է կայացնում և կարգադրում է նրան ազատ արձակել, եթե կալանավորումն անօրինական է »:
«Կալանք կիրառելու, դրա կիրառման պայմանների և խոշտանգումն ու բռնությունը բացառելու միջոցների մասին» ԵԽՆԿ (2006)13 հանձնարարականի համաձայն՝ «(...) 7. Անձը պետք է ենթարկվի նախնական կալանքի, եթե նշված բոլոր չորս պայմանները բավարարված են.
ա) առկա է ողջամիտ կասկած, որ անձը կատարել է իրավախախտում,
բ) առկա են հիմնավոր պատճառներ կարծելու, որ ազատելու դեպքում նա կարող է կամ (1) դիմել փախուստի, կամ (2) կատարել ծանր հանցագործություն, կամ (3) խոչընդոտել արդարադատության իրականացմանը, կամ (4) լուրջ վտանգ ներկայացնել հանրային կարգ ու կանոնին,
գ) ոչ մի հնարավորություն չկա կիրառել այլընտրանքային միջոցներ բ) կետում նշված մտահոգությունները փարատելու համար, (...)»:
Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովի 2077 (2015) հանձնարարականի 1–ին կետում ամրագրված է, որ կալանավորումը պետք է օգտագործվի բացառության կարգով, որպես վերջին միջոց, երբ այլընտրանքային խափանման միջոցները բավարար չեն քրեական վարույթի անվտանգությունն ապահովելու համար։
Վերոնշյալ իրավադրույթի կապակցությամբ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի (այսուհետ` նաև Եվրոպական դատարան) ձևավորած նախադեպային իրավունքի համաձայն` անձին կալանավորելու կամ ազատ արձակելու հարցը քննարկելիս իրավասու մարմինները պարտավորված են հաշվի առնել դատավարությանը նրա ներկայանալն երաշխավորող այլընտրանքային միջոցների առկայությունը (տե՛ս Idalov v. Russia գործով Եվրոպական դատարանի` 2012 թվականի մայիսի 22-ի վճիռը, գանգատ թիվ 5826/03, կետ 140)։
ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 135-րդ հոդվածի համաձայն` «1. Դատարանը, (…) խափանման միջոց կարող [է] կիրառել միայն այն դեպքում, երբ քրեական գործով ձեռք բերված նյութերը բավարար հիմք են տալիս ենթադրելու, որ կասկածյալը կամ մեղադրյալը կարող է՝ 1) թաքնվել քրեական վարույթն իրականացնող մարմնից, 2) խոչընդոտել մինչդատական վարույթում կամ դատարանում գործի քննությանը՝ քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու, գործի համար նշանակություն ունեցող նյութերը թաքցնելու կամ կեղծելու, քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի կանչով առանց հարգելի պատճառի չներկայանալու կամ այլ ճանապարհով, 3) կատարել քրեական օրենքով չթույլատրված արարք, 4) խուսափել քրեական պատասխանատվությունից և նշանակված պատիժը կրելուց, 5) խոչընդոտել դատարանի դատավճռի կատարմանը: (...)
3. Խափանման միջոց կիրառելու անհրաժեշտության և կասկածյալի կամ մեղադրյալի նկատմամբ դրա տեսակն ընտրելու հարցը լուծելիս հաշվի են առնվում` 1) վերագրվող արարքի բնույթը և վտանգավորության աստիճանը. 2) կասկածյալի կամ մեղադրյալի անձը. 3) տարիքը և առողջական վիճակը. 4) սեռը. 5) զբաղմունքի տեսակը. 6) ընտանեկան դրությունը և խնամարկյալների առկայությունը. 7) գույքային դրությունը. 8) բնակության մշտական վայրի առկայությունը. 9) այլ էական հանգամանքներ»:
Տիգրան Պետրոսյանի գործով զարգացնելով կալանավորման հիմքերին վերաբերյալ իր նախադեպային իրավունքը ՀՀ վճռաբեկ դատարանն իրավական դիրքորոշում է արտահայտել առ այն, որ «(…) Վճռաբեկ դատարանը կրկնում է, որ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 135-րդ հոդվածում թվարկված մեղադրյալի հավանական գործողությունների մասին հետևությունները բոլոր դեպքերում պետք է պայմանավորված լինեն գործի նյութերից բխող որոշ փաստական տվյալներով։ Սակայն միևնույն ժամանակ Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ կալանավորման հիմք(եր)ի առկայության կամ բացակայության մասին դատարանի հետևությունները պետք է հիմնված լինեն ոչ թե այդ փաստական տվյալները մեկը մյուսից անջատ, ինքնավար հետազոտման ենթարկելու, այլ դրանք իրենց համակցության մեջ գնահատման ենթարկելու արդյունքում ձևավորվող փաստարկված դատողությունների վրա։ Վճռաբեկ դատարանը փաստում է, որ համապատասխան փաստական տվյալներն իրենց ամբողջության մեջ չվերլուծելը, դրանք իրարից անջատ գնահատելը կարող է հանգեցնել կալանավորման հիմքի առկայության կամ բացակայության մասին չհիմնավորված եզրահանգման գալուն։ Հետևաբար խնդրո առարկա հարցը լուծելիս դատարանի հետևությունները յուրաքանչյուր դեպքում պետք է հիմնված լինեն գործի նյութերում առկա ապացույցների, փաստերի կամ այլ տեղեկությունների, այդ թվում՝ քրեական օրենքով արգելված ենթադրյալ հանցանքի կատարման պահից ի վեր մեղադրյալի դրսևորած վարքագծի և նրա անձը բնութագրող այլ հատկանիշների՝ իրենց ամբողջության մեջ գնահատման վրա։ (…)»:
Կասկածյալի կամ մեղադրյալի նկատմամբ խափանման միջոցի տեսակն ընտրելու հարցը լուծելիս վերագրվող արարքի բնույթը և վտանգավորության աստիճանը հաշվի առնելու՝ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 135-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետի պահանջը ՀՀ վճռաբեկ դատարանը վերլուծության է ենթարկել Վ.Պողոսյանի գործով որոշման մեջ և իրավական դիրքորոշում է ձևավորել այն մասին, որ «(…) [Մ]եղադրյալին վերագրվող արարքի բնույթը և վտանգավորության աստիճանը թեև չեն կարող գնահատվել որպես կալանավորման հիմնավորվածությունը հաստատելու ինքնուրույն հիմք, այնուամենայնիվ դրանք էական նշանակություն ունեն խափանման միջոցի տեսակն ընտրելիս, ինչպես նաև գրավի թույլատրելիության հարցը լուծելիս: (…)»:
Դատական քննության փուլում ամբաստանյալի նկատմամբ խափանման միջոց ընտրելու, փոփոխելու կամ վերացնելու հարցերի վերաբերյալ Առաջին ատյանի դատարանի որոշումները վերադաս ատյանի կողմից վերանայելու սահմանների կապակցությամբ՝ Վճռաբեկ դատարանը Ն.Հարությունյանի գործով որոշմամբ արձանագրել է. «(...) [Գ]ործի ըստ էության քննության ընթացքում դատարանի կողմից ամբաստանյալի նկատմամբ խափանման միջոց ընտրելու, փոփոխելու կամ վերացնելու հարցերի լուծումը գտնվում են նրա` արդարադատության իրականացման պատշաճ կազմակերպման լիազորության ոլորտում։
(…) Վերոնշյալի հիման վրա Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ մրցակցող արժեքների` մի կողմից արդարադատության իրականացման դատարանի լիազորության, իսկ մյուս կողմից անձի ազատության իրավունքի և դրան հակակշռող հանրային շահի համարժեք ապահովման անհրաժեշտությունից ելնելով` քննարկվող որոշումների վերաքննիչ վերանայման սահմանները ողջամտորեն պետք է նեղ լինեն մինչդատական վարույթի նկատմամբ դատական վերահսկողության շրջանակներում կալանքի կապակցությամբ կայացվող որոշումների վերանայման սահմաններից։ Մասնավորապես` քննարկվող որոշումների վերանայման շրջանակներում չեն կարող քննարկվել այնպիսի հարցեր, որոնք այս կամ այն չափով առնչվում են գործի ըստ էության լուծմանը։ Այդպիսիք են, օրինակ, հիմնավոր կասկածի առկայության, արարքի որակման, որոշման հիմքում դրված ապացույցների թույլատրելիության հետ կապված հարցերը և այլն։(…)»:
Անդրադառնալով դատական ակտ կայացնելիս որպես վարույթն իրականացնող մարմին հանդես եկող առաջին ատյանի դատարանի՝ մեղադրյալի նկատմամբ որպես խափանման միջոց ընտրված կալանքն անփոփոխ թողնելու մասին որոշման օրինականության և հիմնավորվածության ստուգման առանձնահատկություններին՝ Վճռաբեկ դատարանը Արման Մադաթյանի և Արքա Մադաթյանի վերաբերյալ գործով 2020 թվականի մայիսի 26-ի թիվ ԱՐԴ/0152/01/19 որոշման մեջ արձանագրել է, որ «որպես վարույթն իրականացնող մարմին հանդես եկող Առաջին ատյանի դատարանի դատական ակտը բեկանելիս Վերաքննիչ դատարանի կողմից կայացված դատական ակտը պետք է հիմնված լիներ ծանրակշիռ փաստական հանգամանքների վրա և ունենար պատճառաբանվածության առավել բարձր չափանիշ։ Հակառակ մոտեցումը, Վճռաբեկ դատարանի համոզմամբ, կարող է իր բացասական ազդեցությունը թողնել առաջին ատյանի դատարանում հիմնական քրեական գործի քննության բնականոն ընթացքի վրա` դրանով իսկ սահմանափակելով առաջին ատյանի դատարանի ներքին անկախությունը։ (…)» ։
9. Վերոգրյալ իրավական վերլուծությունների և վերաքննիչ բողոքի հիմքերի, հիմնավորումների շրջանակներում դատական ստուգման ենթարկելով Առաջին ատյանի դատարանի որոշման հիմնավորվածությունը և այն համադրելով ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանին մեղսագրվող արարքի բնույթի ու հանրության համար վտանգավորության աստիճանի, վերջինիս անձը և վարքագիծը բնութագրող և գործի նյութերից բխող այլ տվյալների հետ՝ Վերաքննիչ դատարանը փաստում է, որ Առաջին ատյանի դատարանը, ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոց կալանավորումն անփոփոխ թողնելով, դատական սխալ թույլ չի տվել, իսկ բողոքաբերը ծանրակշիռ փաստական հանգամանքների վրա հիմնված փաստարկներով չի հիմնավորել, որ կալանավորումից զատ որևէ այլ խափանման միջոց կարող է ապահովել արդյունավետ իրավական ներգործություն՝ ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի հնարավոր ոչ իրավաչափ վարքագծի դրսևորման ռիսկը չեզոքացնելու համար։
Մասնավորապես Վերաքննիչ դատարանը փաստում է՝ որպեսզի Առաջին ատյանի դատարանի վիճարկվող դատական ակտը բեկանելիս Վերաքննիչ դատարանը զերծ մնա Առաջին ատյանի դատարանի ներքին անկախությունը սահմանափակելուց և Առաջին ատյանի դատարանում հիմնական քրեական գործի քննության բնականոն ընթացքի վրա բացասական ազդեցություն գործադրելուց, բողոքաբերի կողմից պետք է ներկայացվեն այնպիսի ծանրակշիռ փաստական հանգամանքներ, որոնք թույլ կտան Վերաքննիչ դատարանին գալ հիմնավոր հետևության, որ Առաջին ատյանի դատարանի կողմից ակնհայտ անտեսվել են ամբաստանյալի նկատմամբ խափանման միջոցի տեսակն ընտրելու հարցը լուծելիս գնահատման ենթակա հանգամանքները։ Մինչդեռ Առաջին ատյանի դատարանի դատական ակտի և ներկայացված վերաքննիչ բողոքի ուսումնասիրությունից հետևում է, որ խափանման միջոցի հարցը լուծելիս Առաջին ատյանի դատարանը, հանդես գալով որպես գործով վարույթն իրականացնող մարմին, պատշաճ գնահատման է ենթարկել ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի կողմից դատարանում գործի քննության ընթացքում ոչ պատշաճ վարքագիծ դրսևորելու, այն է` գործի քննությանը խոչընդոտելու հնարավոր ռիսկերը, իսկ հակառակի մասին բողոքաբերի դիրքորոշումները հիմնված չեն ծանրակշիռ փաստական հանգամանքների վրա։
Այսպես՝ ամբաստանյալի խափանման միջոցի հարցը լուծելիս անհրաժեշտ է հաշվի առնել այն հանգամանքները, որ ամբաստանյալին մեղսագրվել է սեփականության դեմ ուղղված դիտավորությամբ կատարվող ծանր հանցագործության կատարում, որի համար պատիժ է նախատեսված բացառապես ազատազրկման ձևով՝ չորսից ութ տարի ժամկետներով, Էդ.Եդիգարյանին մեղսագրված հանցագործության բնույթը, ծանրության աստիճանը, կատարման եղանակը, հանգամանքները: Այս առումով հարկ է շեշտել, որ Վճռաբեկ դատարանը, հիմնվելով Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի ձևավորած նախադեպային իրավունքի վրա, իր նախադեպային դիրքորոշումներում բազմիցս նշել է, որ մեղսագրվող հանցավոր արարքի բնույթն ու վտանգավորության աստիճանը և ակնկալվող պատժի խստությունը, գործի նյութերից բխող մյուս հանգամանքների համատեքստում, հանդիսանում են գործի քննությանը խոչընդոտելու հավանականությունը գնահատելու կարևոր տարրեր:
Միևնույն ժամանակ, Առաջին ատյանի դատարանը պատշաճ գնահատման է ենթարկել այն հանգամանքը, որ քրեական գործով դատաքննությունը դեռևս չէր սկսվել, ինչը Վերաքննիչ դատարանի գնահատմամբ կարևոր նշանակություն ունի ազատության մեջ գտնվելու դեպքում ամբաստանյալի կողմից գործի քննությանը խոչընդոտելու հավանականությունը գնահատելու տեսանկյունից: Այս առումով Վերաքննիչ դատարանի համար ընդունելի է նաև Առաջին ատյանի դատարանի այն դիրքորոշումը, որ նախաքննությունն ավարտված լինելն ինքնին անձի կողմից ապագայում պատշաճ վարքագիծ դրսևորելու հավանականությունը գնահատելու հիմք չէ։
Ուստի Առաջին ատյանի դատարանը, գնահատելով վերոնշյալ հանգամանքները, բավարար հիմքեր է ունեցել ենթադրելու, որ Էդ.Եդիգարյանը, մնալով ազատության մեջ, հնարավոր է խոչընդոտի գործի քննությանը՝ ազդեցություն ունենա գործի քննության ընթացքում ձեռքբերվելիք տեղեկությունների օբյեկտիվության վրա։
Ընդհանրացնելով վերոշարադրյալը` Վերաքննիչ դատարանն ընդգծում է, որ Առաջին ատյանի դատարանի դատական ակտը բովանդակում է ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի խափանման միջոցի հարցը լուծելիս քննարկման ենթակա հարցերի վերաբերյալ անհրաժեշտ և բավարար պատճառաբանություններ և դրանցից բխող իրավաչափ հետևություններ, որոնք ընդունելի են նաև Վերաքննիչ դատարանի համար: Ուստի նման պայմաններում վերաքննիչ բողոքի փաստարկները բավարար չեն որպես վարույթն իրականացնող մարմին հանդես եկող և գործի լրիվ, օբյեկտիվ, բազմակողմանի և ողջամիտ ժամկետում քննության պարտավորություն կրող Առաջին ատյանի դատարանի դատական ակտը բեկանելու համար։
Վերաքննիչ դատարանը փաստում է նաև, որ սույն որոշմամբ վերը շարադրված վերլուծություններն ու դատողություններն իրենց համակցության մեջ արդեն իսկ ամբողջությամբ ներառում են պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի վերաքննիչ բողոքի էական հարցադրումների վերաբերյալ Վերաքննիչ դատարանի մոտեցումներն ու բարձրացված հարցերի պատասխանները, ուստի վերաքննիչ բողոքի փաստարկներին լրացուցիչ առանձին-առանձին անդրադառնալու անհրաժեշտությունը բացակայում է: Այս առիթով հարկ է շեշտել, որ դատական ակտի պատճառաբանվածության վերաբերյալ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի իրավական դիրքորոշումներից բխում է, որ «հիմնավորված դատական որոշման» իրավունքը չի պահանջում, որ դատական որոշման մեջ մանրամասն պատասխան տրվի դատավարության կողմերի յուրաքանչյուր փաստակին, այն թույլատրելի է համարում, որ ավելի բարձր ատյանի դատարաններն ուղղակի հաստատեն ավելի ցածր ատյանների հիմնավորումները՝ դրանք չկրկնելով: Վերաքննիչ դատարանում առաջին ատյանի դատարանի որոշման հիմնավորվածության թերությունները կարող են շտկվել և ընդհակառակը, մերժման չափազանց հակիրճ հիմնավորումը՝ ստորին ատյանի եզրահանգումների ամբողջական հղմամբ, չի խախտում հիմնավորված դատական որոշման իրավունքը (տե՛ս Hiro Balani v. Spain, գանգատ թիվ 18064/91, 1994թ. դեկտեմբերի 9-ի վճիռը, ինչպես նաև Van de Hurk v. the Netherlands գործով Եվրոպական դատարանի` 1994 թվականի ապրիլի 19-ի վճիռը, գանգատ թիվ 16034/90, կետ 61):
Վերոգրյալի հիման վրա Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի պաշտպանի միջնորդությունը մերժելով՝ Առաջին ատյանի դատարանը թույլ չի տվել գործի ելքի վրա ազդեցություն ունեցող դատական սխալ, գործով ըստ էության կայացրել է ճիշտ լուծող դատական ակտ, որը բեկանելու իրավաչափ հիմքեր չկան: Հետևաբար, Առաջին ատյանի որոշումը պետք է թողնել օրինական ուժի մեջ, իսկ ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի վերաքննիչ բողոքը` մերժել:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 288-րդ, 386-387-րդ, 393-395-րդ հոդվածներով` Վերաքննիչ դատարանը

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

Ամբաստանյալ Էդ.Եդիգարյանի պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի վերաքննիչ բողոքը մերժել:
Թիվ ԵԴ/1393/01/20 քրեական գործով Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի 2021 թվականի հունվարի 12-ի որոշումը թողնել օրինական ուժի մեջ:
Որոշումը կարող է բողոքարկվել ՀՀ վճռաբեկ դատարան` ստանալու պահից 15-օրյա ժամկետում:

ԴԱՏԱՎՈՐ Լ.ԱԲԳԱՐՅԱՆ
Դատական ակտի ամսաթիվը: 27-01-2021
Ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն բեկանելու և ... մասին դատական ակտ կայացրած դատավորների ցանկ
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն: Լուսինե Լեւոնի Աբգարյան
Գործը հանձնվել է գրասենյակ    
Ամսաթիվ: 19-03-2021
Էջերի քանակը: 2 հատոր, 1-ին հատորը 55 թերթ, 2-րդ հատորը 42 թերթ
Գործին կից նյութեր:
Այլ նշումներ:
Գործն ուղարկվել է    
Գործն ուղարկվել է: 19-03-2021
Էջերի քանակը: 2 հատոր, 1-ին հատորը 55 թերթ, 2-րդ հատորը 42 թերթ
Գործին կից նյութերը:
Ուր: Երևան քաղաքի դատարան
Գրության համարը: Ե-9992/21
Այլ նշումներ:
Ստացվել է վերաքննիչ բողոք    
Ամսաթիվ: 17-03-2021
Ամբաստանյալ
Անձ
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԵդիգարյան   
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
Հոդված_1
Հոդված176       Մաս 3       Կետ 1.1
Դատվածություն:
Պաշտպան
Անուն
Ազգանուն
Հասցե
Պատիժ:
Հոդված_2
Հոդված
Խափանման միջոց: Ստորագրություն չհեռանալու մասին
Ում կողմից է բերվել բողոքը: Մեղադրող
Բողոքը բերող անձը
ԱնունԳ   
ԱզգանունՀովակիմյան   
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
Բողոքի բովանդակությունը:Էդուարդ Եդիգարյան Վերաքննիչ բողոքն ընդունել վարույթ: Մասնակի բեկանել և փոփոխել Երևան քաղաքի /Ավան/ ընդհանուր իրավասության դատարանի 11.02.2021 թվականի դատավճիռը և ամբաստանյալ Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի /ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով և որպես պատիժ նշանակել ազատազրկում 4 /չորս/ տարի ժամկետով: Նշանակված պատժին հաշվակցել սույն գործով կալանքի տակ գտնված 2 /երկու/ ամիս 29 /քսանինը/ օր ժամկետը և վերջնական պատիժ նշանակել ազատազրկում 3 /երեք/ տարի 9 /ինը/ ամիս 1 /մեկ/ օր ժամկետով: ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կարգով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառել` սահմանելով փորձաշրջան` 5 /հինգ/ տարի ժամկետով/ նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելը վերացնել:
Բողոքի ստացման կարգը: Առձեռն հանձնվել է գրասենյակ
Ամսաթիվ: 16-03-2021
Չափահաս: Այո
Կայացվել է որոշում:
Որոշման ամսաթիվը:
Որոշման բովանդակություն:
Երկշաբաթյա ժամկետում կրկին ներկայացվել է բողոք:
Այլ նշումներ:
Գործը ստացվել է    
Գործի ստացման ամսաթիվ: 26-03-2021
Վիճակագրական տողի համարը:
Գործը բաղկացած է (հատոոր / էջերի քանակ):
Գործը ստացվել է: Երևան քաղաքի դատարան
Այլ նշումներ:
Գործն ըստ էության լուծող դատական ակտի դեմ    
Ըստ էության լուծող դատական ակտեր: Դատավճիռ (արդարացման/մեղադրական)
Ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն բեկանելու և ... մասին դատական ակտ կայացրած դատավորների ցանկ
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն:   
Բողոքարկվել է միևնույն դատական ակտը:
Այլ նշումներ:
Մակագրել    
Ամսաթիվ: 26-03-2021
Նախագահող դատավոր
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն: Կարեն Հենրիկի Մարդանյան
Դատավոր
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն: Նարինե Ռադիկի Հովակիմյան
Դատավոր
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն: Սեվակ Ժորայի Համբարձումյան
Ընդունվել է վարույթ    
Ամսաթիվ: 30-03-2021
Նշանակվել է դատական քննություն    
Երբ: 16-04-2021
Ուղարկվել է ծանուցագիր:
Ժամ: 16:00
Այլ նշումներ:
Նիստերի դահլիճի համարը: 2
Նիստը: Կայացվել է
Պատճառը:
Նշանակվել է դատական քննություն    
Երբ: 26-05-2021
Ուղարկվել է ծանուցագիր:
Ժամ: 16:00
Այլ նշումներ:
Նիստերի դահլիճի համարը: 2
Նիստը: Կայացվել է
Պատճառը:
Նշանակվել է դատական քննություն    
Երբ: 25-06-2021
Ուղարկվել է ծանուցագիր:
Ժամ: 16:00
Այլ նշումներ:
Նիստերի դահլիճի համարը: 2
Նիստը: Կայացվել է
Պատճառը:
Վերաքննիչ բողոքը մերժվել է և ստորադաս դատարանի դատական ակտը թողնվել է անփոփոխ    
Անփոփոխ թողնված դատական ակտը: Պատճառաբանվել է
Ամսաթիվ: 25-06-2021
Ամբաստանյալ
ԱնունԷդուարդ   
ԱզգանունԵդիգարյան   
ՀայրանունԴանիելի
Հասցե▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒   
ՍեռԱրական
Քր. դատ. օր. հոդված
Հոդված393
Քր. դատ. օր. հոդված
Հոդված394
Այլ նշումներ:
Քր.օր. հոդված
Հոդված176       Մաս 3       Կետ 1.1
Դատական ակտ    
Դատական ակտ:ԵԴ/1393/01/20

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
ՎԵՐԱՔՆՆԻՉ ՔՐԵԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆ
Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՆՈՒՆԻՑ

«25» հունիսի 2021թ. ք.Երևան

ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը (այսուհետ նաև` Վերաքննիչ դատարան) հետևյալ կազմով.
նախագահող դատավոր` Կ.Մարդանյան
դատավորներ` Ն.Հովակիմյան
Ս.Համբարձումյան
քարտուղարությամբ` Հ.Հակոբյանի
մասնակցությամբ՝ դատախազ Գ.Հովակիմյանի
պաշտպան Մ.Ֆարմանյանի
ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանի

դռնբաց դատական նիստում, ՀՀ վճռաբեկ դատարանում գործերի քննության համար սահմանված կանոններով, քննության առնելով Էդուարդ Եդիգարյանի վերաբերյալ քրեական գործով Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի՝ 2021 թվականի փետրվարի 11-ի դատավճռի դեմ ՀՀ գլխավոր դատախազության ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայությունում մինչդատական վարույթի օրինականության նկատմամբ հսկողության վարչության ավագ դատախազ Գ.Հովակիմյանի վերաքննիչ բողոքը,

ՊԱՐԶԵՑ՝

Գործի դատավարական նախապատմությունը.
1. 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայության քննչական դեպարտամենտում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ, 4-րդ մասերով, 301-րդ հոդվածով և 301.1 հոդվածի 1-ին մասով հարուցվել է թիվ 58231520 քրեական գործը։
2020 թվականի նոյեմբերի 13-ին արձանագրություն է կազմվել Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանին ձերբակալելու մասին։
2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանը ներգրավվել է որպես մեղադրյալ, և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով։
2020 թվականի նոյեմբերի 16-ին Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց է ընտրվել կալանավորումը։
2020 թվականի նոյեմբերի 21-ին ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայության քննչական դեպարտամենտում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին, 3-րդ կետերով և 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին, 1.1 կետերով և 324-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ մասերով հարուցվել է թիվ 58232620 քրեական գործը։
2020 թվականի նոյեմբերի 23-ին վերոհիշյալ քրեական գործերը միացվել են մեկ վարույթում, նախաքննությունը շարունակվել է 58231520 համարով։
2020 թվականի դեկտեմբերի 21-ին Էդուարդ Եդիգարյանին առաջադրված մեղադրանքը փոփոխվել, մեղադրանքի մասը վերացվել, և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետերով։
Նույն օրը քրեական գործից անջատվել է Էդուարդ Եդիգարյանի մասը, անջատված մասին շնորհվել է 58234520 համարը։
2020 թվականի դեկտեմբերի 24-ին թիվ 58234520 քրեական գործը մեղադրական եզրակացությամբ ուղարկվել է Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարան (այսուհետ նաև` Առաջին ատյանի դատարան)։
Առաջին ատյանի դատարանի՝ 2021 թվականի փետրվարի 11-ի դատավճռով Էդուարդ Եդիգարյանը մեղավոր է ճանաչվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով և նրա նկատմամբ պատիժ է նշանակվել ազատազրկում՝ 4 (չորս) տարի ժամկետով։ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառմամբ՝ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չի կիրառվել՝ սահմանվել է փորձաշրջան 5 (հինգ) տարի ժամկետով։ Ընտրված խափանման միջոց կալանավորումը փոփոխվել է, և Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց է ընտրվել՝ ստորագրություն չհեռանալու մասին։
Առաջին ատյանի դատարանի դատավճռի դեմ վերաքննիչ բողոք է բերել ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայությունում մինչդատական վարույթի օրինականության նկատմամբ հսկողության վարչության ավագ դատախազ Գ.Հովակիմյանը, որը Վերաքննիչ դատարանի որոշմամբ ընդունվել է վարույթ:
Վերաքննիչ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:
Գործի փաստական հանգամանքները և վերաքննիչ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.
2. Էդուարդ Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով մեղադրանք է առաջադրվել այն բանի համար, որ «նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն:
Այսպես.
Էդուարդ Եդիգարյանը 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի Հանրապետության կողմից Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված պատերազմը դադարեցնելու մասին 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին Հայաստանի Հանրապետության, Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև ձեռքբերված համաձայնության վերաբերյալ հայտարարությունը հրապարակվելուց հետո տեղեկանալով, որ ՀՀ Ազգային ժողովի, կառավարության շենքերում և պետական նշանակության այլ օբյեկտներում ու հասարակական վայրերում զանգվածային անկարգություններ են կատարվում, չունենալով ԱԺ շենք մուտք գործելու իրավունք, անտեսելով հատուկ պահպանվող օբյեկտի պահպանության ռեժիմը, այլոց հետ միասին մուտք գործելով շենք, օգտվելով զանգվածային անկարգությունների հանցավոր գործողությունների արդյունքում առաջացած անվերահսկելի իրադրությունից, ապօրինի մուտք է գործել ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանի` երրորդ հարկում գտնվող, բնակարան հանդիսացող աշխատասենյակ և ներխուժած բազմաթիվ անձանց ներկայությամբ այնտեղից բացահայտ հափշտակել է Արարատ Միրզոյանին պատկանող գույքը` սև գույնի բնական կաշվից պատյանով, 25 հազար ՀՀ դրամ արժողությամբ ՀՀ Սահմանադրությունը, որը 2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Էդուարդ Եդիգարյանի բնակարանում կատարված խուզարկությամբ հայտնաբերվել և վերցվել է»։
3. Առաջին ատյանի դատարանի վիճարկվող դատավճռի համաձայն.
«(…) Ուսումնասիրելով ամբաստանյալի անձը բնութագրող տվյալները, նրա կատարած հանցագործության համար պատիժ նշանակելիս` դատարանը հաշվի է առնում հանցագործության բնույթն ու հանրության համար վտանգավորության աստիճանը, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նա նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական:
(…) Որպես ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքներ դատարանը հաշվի է առնում հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, աջակցել է վարույթն իրականացնող մարմնին, մատնացույց է արել դեպքի, գողոնի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը:
Ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքներ չկան:
Դատարանը, հաշվի առնելով ամբաստանյալ Է.Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթն ու հասարակական վտանգավորության աստիճանը, խախտված հասարակական հարաբերության սոցիալական նշանակությունը, ինչպես նաև հանրորեն վտանգավոր արարքը բնութագրող օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ տվյալները, ուսումնասիրելով նրա անձը բնութագրող տվյալները` այն, որ նախկինում դատված չի եղել, բնութագրվում է դրական, և հանցանքը կատարելուց հետո նրա դրսևորած վարքագիծը` վարույթն իրականացնող մարմնին օժանդակելը, այն, որ զղջացել է կատարած արարքի համար, իր կողմից հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, ինչն էականորեն նվազեցնում է անձի հասարակական վտանգավորության աստիճանը, պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը, հետևաբար դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանը, իր կատարած ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով նախատեսված հանցագործության համար ենթակա է պատժի` ազատազրկման ձևով` 4 /չորս/ տարի ժամկետով:
Քննարկելով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու հարցը, դատարանը գտնում է հետևյալը.
(…) Սույն գործի տվյալներով հիմնավորված է, որ Էդուարդ Եդիգարյանը քրեական գործի քննության ընթացքում դեպքերի վերաբերյալ տվել է ճշմարտացի ցուցմունքներ, ընդունել է իր կատարած արարքը, զղջացել է կատարածի համար, իր հայտնած տեղեկությունների հիման վրա է բացահայտվել հափշտակության փաստը և հափշտակված իրի գտնվելու վայրը, բացի այդ` սույն արարքը կատարելուց առաջ դատված չի եղել, 2017-2019թթ ծառայել է զինված ուժերում, բնակության վայրից, դպրոցից և ծառայության վայրից բնութագրվում է դրական, 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին զորակոչվել է զինվորական ծառայության` մասնակցել է Արցախյան պատերազմին, իսկ պատիժը և պատասխանատվությունը ծանրացնող հանգամանքները սույն գործով բացակայում են:
Հաշվի առնելով վերոգրյալը դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ էդուարդ Դանիելի Եդիգարյանի նկատմամբ ազատազրկման ձևով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով` հնարավոր է հասնել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով նախատեսված պատժի նպատակներին` սոցիալական արդարության վերականգնմանը, պատժի ենթարկված անձի ուղղմանը և հանցագործությունների կանխմանը: Նշվածի հետ համադրելով կատարած արարքի հանրորեն վտանգավորության աստիճանը, դատարանը գտնում է, որ Է.Եդիգարյանի նկատմամբ փորձաշրջանը պետք է սահմանել 5 /հինգ/ տարի ժամկետով: Միաժամանակ հաշվի առնելով Էդուարդ Եդիգարյանի կատարած հանցագործության բնույթը, ինչպիսի հանգամանքը դատարանը հաշվի էր առել պատիժը նշանակելիս, դատարանը գտնում է, որ նշված ժամկետում նրա նկատմամբ պետք է փորձաշրջանի ընթացքում լրացուցիչ պարտականություն սահմանել մասնակցել վարքի նկատմամբ հսկողություն իրականացնող մարմնի կողմից սահմանված վերասոցիալականցման ծրագրերին»։
Վերաքննիչ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը.
4. Վերաքննիչ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքերի սահմաններում` ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
Բողոքի հեղինակը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով՝ Առաջին ատյանի դատարանը թույլ է տվել դատական սխալ:
Բողոքաբերը փաստարկել է, որ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելով հնարավոր չէ հասնել պատժի նպատակների իրացմանը։
Բողոքի հեղինակը փաստարկել է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ հետևության հանգելիս Առաջին ատյանի դատարանը պատշաճ գնահատման չի ենթարկել նրա կատարած հանցանքի հանրության համար վտանգավորության աստիճանը և բնույթը:
Բողոքաբերը փաստարկել է, որ Առաջին ատյանի դատարանը ոչ իրավաչափ եզրահանգում է կատարել այն մասին, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանք առկա չէ։ Բողոքի հեղինակը գտնում է, որ որպես այդպիսին պետք է արձանագրվեր հանցանքը ռազմական դրության պայմաններում կատարելը։
Բողոքաբերը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու համար որպես հիմք գնահատված հանգամանքներն այն աստիճան չէին կարող նվազեցնել ամբաստանյալի անձի և նրա կատարած հանցանքի հանրության համար վտանգավորության աստիճանը, որ օբյեկտիվ հիմք հանդիսանային նրա նկատմամբ նշանակված ազատազրկման ձևով պատիժը պայմանականորեն չկիրառելը։
Արդյունքում բողոքաբերը խնդրել է ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու մասով բեկանել վիճարկվող դատական ակտը և վերջինիս նկատմամբ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառումը ճանաչել անթույլատրելի:
Վերաքննիչ դատարանի դատական նիստում կողմերի արտահայտած դիրքորոշումները.
5. Դատախազ Գ․Հովակիմյանը պնդել է վերաքննիչ բողոքը և խնդրել է այն բավարարել։
Պաշտպան Մ․Ֆարմանյանը և ամբաստանյալ Է․Եդիգարյանն առարկել են վերաքննիչ բողոքի դեմ և խնդրել են այն մերժել։
Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանություններն ու եզրահանգումը.
6. ՀՀ քրեական օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն.
«Հանցանք կատարած անձի նկատմամբ կիրառվող պատիժը և քրեաիրավական ներգործության այլ միջոցները պետք է լինեն արդարացի՝ համապատասխանեն հանցանքի ծանրությանը, դա կատարելու հանգամանքներին, հանցավորի անձնավորությանը, անհրաժեշտ և բավարար լինեն նրան ուղղելու և նոր հանցագործությունները կանխելու համար»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն.
«Պատժի նպատակն է վերականգնել սոցիալական արդարությունը, ուղղել պատժի ենթարկված անձին, ինչպես նաև կանխել հանցագործությունները»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածի համաձայն.
«1.Հանցագործության համար մեղավոր ճանաչված անձի նկատմամբ նշանակվում է արդարացի պատիժ, որը որոշվում է սույն օրենսգրքի Հատուկ մասի համապատասխան հոդվածի սահմաններում՝ հաշվի առնելով սույն օրենսգրքի Ընդհանուր մասի դրույթները:
2.Պատժի տեսակը և չափը որոշվում են հանցագործության՝ հանրության համար վտանգավորության աստիճանով և բնույթով, հանցավորի անձը բնութագրող տվյալներով, այդ թվում՝ պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող կամ ծանրացնող հանգամանքներով:
3.Հանցագործության համար նախատեսված պատիժներից առավել խիստը նշանակվում է, եթե նվազ խիստ տեսակը չի կարող ապահովել պատժի նպատակները»:
ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի համաձայն.
«1. Եթե դատարանը, կալանքի, ազատազրկման կամ կարգապահական գումարտակում պահելու ձևով պատիժ նշանակելով, հանգում է հետևության, որ դատապարտյալի ուղղվելը հնարավոր է առանց պատիժը կրելու, ապա կարող է որոշում կայացնել այդ պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու մասին:
2. Պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս դատարանը հաշվի է առնում հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները, պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքները:
(…)»:
Պատիժը պայմանականորեն չկիրառելը նախատեսող ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածը ՀՀ վճռաբեկ դատարանը վերլուծության է ենթարկել թիվ ՎԲ-50/07, ՎԲ-139/07, ՎԲ-195/07, ՎԲ-01/08, ԵԿԴ/0034/01/08, ԱՎԴ2/0059/01/08, ԵԱՔԴ/0078/01/09, ԼԴ2/0019/01/09, ՍԴ/0226/01/09, ԳԴ1/0003/01/10, ՍԴ/0085/01/10, ԵԿԴ/0126/01/10, ԵԷԴ/0201/01/11, ԵԱԴԴ/0034/01/12, ԼԴ/0093/01/12, ինչպես նաև մի շարք այլ գործերով կայացված որոշումներում:
Վերոնշյալ որոշումներում Վճռաբեկ դատարանի կողմից ձևավորված կայուն նախադեպային իրավունքի համաձայն՝ պատիժը կարող է պայմանականորեն չկիրառվել, եթե առկա է դատարանի համոզվածությունը, վստահությունը, որ ամբաստանյալի ուղղումը հնարավոր է առանց իրական պատիժ կրելու: Դատարանը նման հետևության հանգում է միայն օբյեկտիվ գոյություն ունեցող տվյալների վերլուծության հիման վրա, որոնք բնութագրում են արարքը, հանցավորի անձը և վկայում են պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հիմքերի առկայության մասին: Այս կապակցությամբ Վճռաբեկ դատարանը փաստել է, որ չնայած պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու հետ կապված ՀՀ քրեական օրենսգիրքը ինչպես հանցագործությունների, այնպես էլ անձանց շրջանակի որևէ սահմանափակում չի նախատեսել, սակայն դատարանը, կոնկրետ գործի հանգամանքների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ գնահատման հիման վրա, ղեկավարվելով ՀՀ քրեական օրենսգրքի 61-րդ հոդվածով նախատեսված պատիժ նշանակելու ընդհանուր սկզբունքներով, ինչպես նաև նպատակ ունենալով ապահովել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 2-րդ մասում նշված պատժի նպատակների իրագործման հնարավորությունը, անձի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելիս պարտավոր է հաշվի առնել՝
ա) հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները,
բ) պատաuխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող և (կամ) ծանրացնող հանգամանքները,
գ) հանցագործության՝ հանրության համար վտանգավորության աստիճանն ու բնույթը,
դ) հանցագործության կատարման հանգամանքները, եղանակը, գործիքներն ու միջոցները,
ե) հանցանք կատարած անձի մեղքի ձևը,
զ) հանցանք կատարած անձի կողմից հանցագործության հանրորեն վտանգավոր հետևանքները նախատեսելու բնույթն ու աստիճանը և այլն:
7. Սույն գործի նյութերից երևում է, որ Էդուարդ Եդիգարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1.1 կետով մեղադրանք է առաջադրվել այն բանի համար, որ նա 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին, բնակարան ապօրինի մուտք գործելով, կատարել է ուրիշի գույքի բացահայտ հափշտակություն (տե՛ս սույն որոշման 2-րդ կետը)։
Առաջին ատյանի դատարանը որպես ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի անձը բնութագրող հանգամանքներ արձանագրել է, որ նա նախկինում դատապարտված չի եղել, բնութագրվում է դրականորեն։
Առաջին ատյանի դատարանը որպես ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանք արձանագրել է՝ Էդուարդ Եդիգարյանի հետհանցավոր դրական վարքագիծը, որը դրսևորվել է կատարած արարքի համար զղջալու, վարույթն իրականացնող մարմնին աջակցելու, դեպքի և գողոնի գտնվելու վայրը մատնացույց անելով:
Ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքներ՝ Առաջին ատյանի դատարանի կողմից չեն արձանագրվել։
Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու անհրաժեշտությունը որոշելիս՝ Առաջին ատյանի դատարանը գտել է, որ վերջինիս նկատմամբ նշանակված ազատազրկման ձևով պատիժը ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի հիման վրա պայմանականորեն չկիրառելու միջոցով հնարավոր է հասնել պատժի նպատակներին։
8. Վերաքննիչ դատարանը նախ և առաջ հարկ է համարում անդրադառնալ Առաջին ատյանի կողմից ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանքների պատշաճ ստուգման ու գնահատման չենթարկելու վերաբերյալ վերաքննիչ բողոքի փաստարկին և արձանագրում է, որ հանցանքը ռազմական դրության պայմաններում կատարելու դեպքում հանցավորն օգտագործում է նշված պայմանները, օգտվում է առիթից։ Հետևաբար, եթե հանցագործությունը կապված չէ նշված պայմանների օգտագործման հետ, ապա ծանրացնող այդ հանգամանքը բացակայում։ Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ գործում առկա չեն տվյալներ այն մասին, որ Էդուարդ Եդիգարյանն իրեն մեղսագրվող հանցանքը կատարել է օգտագործելով ռազմական դրության պայմանը կամ օգտվել է այդ առիթից։ Վերաքննիչ դատարանը հարկ է համարում նկատել նաև, որ վերաքննիչ բողոքը ևս այդ կապակցությամբ վերաբերելի հիմնավորումներ չի բովանդակում։ Նման պայմաններում, Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ հիմքեր չկան որպես ամբաստանյալի պատասխանատվությունը և պատիժը ծանրացնող հանգամանք արձանագրելու հանցանքը ռազմական դրության պայմաններում կատարելը։
Անդրադառնալով ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ Առաջին ատյանի դատարանի հիմնավորումներին` Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ ամբաստանյալի նկատմամբ նշանակված պատիժը կրելու անհրաժեշտությունը որոշելիս Առաջին ատյանի դատարանը ղեկավարվել է պատիժ նշանակելու ընդհանուր սկզբունքներով, բազմակողմանի գնահատման է ենթարկել ամբաստանյալի անձը բնութագրող տվյալները, նրա պատասխանատվությունը և պատիժը մեղմացնող հանգամանքը (ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը), ամբաստանյալի կատարած հանցագործության բնույթն ու վտանգավորության աստիճանը, որպիսի պայմաններում Վերաքննիչ դատարանի գնահատմամբ՝ արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքի երաշխավորման տեսանկյունից նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ հանգել է ճիշտ հետևության:
Վերաքննիչ դատարանը հարկ է համարում նշել, որ տվյալ դեպքում ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու իրավաչափության մասին են վկայում ինչպես Առաջին ատյանի դատարանի դատավճռում արձանագրված` նրա անձը դրականորեն բնութագրող և պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող հանգամանքները, պատասխանատվությունն ու պատիժը ծանրացնող հանգամանքների բացակայությունը, այնպես էլ մեղսագրվող հանցագործության կատարման հանգամանքները, ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի գործողությունների վտանգավորության աստիճանը, հափշտակված գույքը և դրա արժեքը (գինը)։
Վերաքննիչ դատարանի գնահատմամբ՝ օբյեկտիվորեն գոյություն ունեցող վերը նշված տվյալների համակցությունը վկայում է, որ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու միջոցով հնարավոր է հասնել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով ամրագրված պատժի նպատակներին` սոցիալական արդարության վերականգնմանը, պատժի ենթարկված անձի ուղղմանը և հանցագործությունների կանխմանը:
Ինչ վերաբերում է վերաքննիչ բողոքում ամբաստանյալի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու անթույլատրելիության վերաբերյալ բերված փաստարկներին, ապա Վերաքննիչ դատարանը դրանք ընդունելի չի համարում և հարկ է համարում նշել, որ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի կիրառումը սահմանափակված չէ հանցագործության տեսակով, հանցավոր արարքի վտանգավորության աստիճանով ու բնույթով, ինչպես նաև անձանց շրջանակով, իսկ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու իրավաչափության կապակցությամբ վկայակոչված վերը նշված հանգամանքների համակցությունը բավարար է հանգելու հիմնավոր եզրակացության, որ նրա ուղղումը հնարավոր է առանց նշանակված պատիժը կրելու:
Ամփոփելով վերոգրյալը, Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Էդուարդ Եդիգարյանի նկատմամբ նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառելու վերաբերյալ Առաջին ատյանի դատարանի հետևություն արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքի երաշխավորման տեսանկյունից բավարար չափով հիմնավորված է, իսկ Առաջին ատյանի դատարանի կողմից թույլ չի տրվել այնպիսի դատական սխալ, որն ազդեցություն է ունեցել կամ կարող էր ազդեցություն ունենալ գործի ելքի վրա: Նման պայմաններում Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ Առաջին ատյանի դատարանի դատավճիռը բեկանելու իրավաչափ հիմք չկա, ուստի այն պետք է թողնել անփոփոխ, իսկ բերված վերաքննիչ բողոքը` մերժել:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 393-394 հոդվածներով՝ Վերաքննիչ դատարանը.
Ո Ր Ո Շ Ե Ց՝
Վերաքննիչ բողոքը մերժել: Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի՝ 2021 թվականի փետրվարի 11-ի դատավճիռը թողնել՝ անփոփոխ:
Որոշումը կարող է բողոքարկվել ՀՀ վճռաբեկ դատարան` հրապարակման պահից մեկամսյա ժամկետում:



ՆԱԽԱԳԱՀՈՂ ԴԱՏԱՎՈՐ Կ.ՄԱՐԴԱՆՅԱՆ


ԴԱՏԱՎՈՐՆԵՐ Ն.ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ


Ս.ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ
Դատական ակտի ամսաթիվը: 25-06-2021
Ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն բեկանելու և ... մասին դատական ակտ կայացրած դատավորների ցանկ
Դատարանի անվանում: Քրեական վերաքննիչ
Դատավորի անուն:   
Գործը հանձնվել է գրասենյակ    
Ամսաթիվ: 07-10-2021
Էջերի քանակը: 250,174,71,61:
Գործին կից նյութեր:
Այլ նշումներ:Կից քրեական գործի հավելվածը՝ 55, 44:
Գործն ուղարկվել է    
Գործն ուղարկվել է: 07-10-2021
Էջերի քանակը: 250, 174, 71, 61
Գործին կից նյութերը:գործի հավելվածը 2 հատորից. 55 և 44 թերթ
Ուր: Երևան քաղաքի դատարան
Գրության համարը: Ե-36503/21
Այլ նշումներ:
Փաստաթուղթը գեներացվել է www.datalex.am պորտալի կողմից       30 Ապրիլ 2022

Տե՛ս «Անձնական տվյալների պաշտպանության մասին» ՀՀ օրենքի 4-րդ, 5-րդ, 8-րդ և 11-րդ հոդվածները Դիտել օրենքը

Դուք իրավասու չեք դիտելու տվյալ գործը:
  • Դատական գործերի որոնում
  • Նիստերի ժամանակացույց
  • Նմանատիպ գործերի որոնում
  • ՀՀ օրենքների որոնում
  • ՄԻԵԴ գործերի որոնում
  • Առցանց վճարումներ
  • Էլեկտրոնային հայցադիմումներ
  • Հարցուպատասխան