.






ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
ՎԵՐԱՔՆՆԻՉ ՔԱՂԱՔԱՑԻԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆ


Ո Ր Ո Շ Ո Ի Մ
ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

Քաղաքացիական գործ թիվ ԵՔԴ/0932/02/08
ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանը /այսուհետ Վերաքննիչ դատարան/`

Նախագահությամբ դատավոր` Ն.Հովսեփյան,
Դատավորներ` Ա. Մկրտչյան,
Ն. Բարսեղյան,


2009 թվականի ապրիլի 30-ին
դռնբաց դատական նիստում, քննելով պատասխանող Կարինե Նալչաջյանի վերաքննիչ բողոքը Երևանի քաղաքացիական դատարանի 29.12.2008 թվականի վճռի դեմ` ըստ հայցի Հրաչյա Տաթևյանի ընդդեմ Կարինե Նալչաջյանի` պատիվը, արժանապատվությունը և մասնագիտական բարի համբավը արատավորող տեղեկությունները հերքելուն և հրապարակավ ներեղություն խնդրելուն պարտավորեցնելու պահանջների մասին

Պ Ա Ր Զ Ե Ց

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը
Դիմելով Երևանի քաղաքացիական դատարան` հայցվոր Հրաչյա Տաթևյանը դատարանին խնդրել է պարտավորեցնել պատասխանող Կարինե Նալչաջյանին հերքելու իր կողմից տարածած` իր պատիվը, արժանապատվությունը և մասնագիտական բարի համբավն արատավորող տեղեկությունները և հրապարակավ ներեղություն խնդրել իրենից:
Երևանի քաղաքացիական դատարանի (այսուհետ նաև` դատարան) 29.12.2008 թվականի (դատավոր`Ա. Առաքելյան) վճռով հայցը բավարարվել է մասնակի, վճռվել է պարտավորեցնել պատասխանող Կարինե Նալչաջյանին գրավոր ձևով հայտնել Բրյուսովի անվ. ԵՊԼՀ ռեկտոր Ս. Զոլյանին, որ իր կողմից 30.08.2008 թվականին ներկայացված զեկուցագրում նշված տեղեկությունները, որ իբր <<Հ.Տաթևյանը հոգեբանությամբ զբաղվում է, ըստ էության սիրողական մակարդակով և չունի … համապատասխան բուհական կրթություն>>, <<…չի հանձնել համապատասխան որակավորման քննություններ>>, <<…պարոն Տաթևյանը ամբիոնի /հոգեբանական բլոկի/ դասախոսներից միակն է, ով չի դասավանդում որևէ դասընթաց, որի ասպարեզում մասնագիտացված է լոկ ինքը, մի բան, որ այդպես չէ վերոհիշյալ մասնագետների պարագայում>>, <<Հ.Տաթևյանի մասնագիտական ոչ լիարժեք պատրաստվածության>> և <<... Հ. Տաթևյանն ունի մանկավարժական թույլ կարողություններ>>, չեն համապատասխանում իրականությանը:
Մնացած մասով հայցը մերժվել է:
Վերաքննիչ բողոք է բերել պատասխանող Կարինե Նալչաջյանը:
Վերաքննիչ բողոքին պատասխան է ներկայացրել հայցվոր Հրաչյա Տաթևյանը:

2. Վերաքննիչ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը
Վերաքննիչ դատարանը ստորև շարադրում է բողոքի հիմքերն ու հիմնավորումները դատարանի նախընտրած հերթականությամբ և հիմնավորմամբ.
Դատարանը խախտել է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 51-53-րդ հոդվածների պահանջները, որը հանգեցրել է ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 19-րդ հոդվածի սխալ մեկնաբանմանը:
Նշված պնդումը բողոք բերած անձը հիմնավորել է հետևյալ փաստարկներով.
ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 52-րդ հոդվածի 1-ին կետը սահմանում է, որ հանրահայտ հանգամանքներն ապացուցման կարիք չունեն։ Սակայն դատարանը, անտեսելով, նշված հոդվածի պահանջները, վճռի պատճառաբանական մասում եզրակացրել է, որ ըստ նշված թիվ 133 դիպլոմի` Հրաչյա Տաթևյանը 01.10.1979 թվականից մինչև 15.05.1981 թվականը սովորել է Երևանի Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշանակիր պետական համալսարանի հասարակական մասնագիտությունների ֆակուլտետում և այն ավարտել է 1981 թվականին՝ ստանալով հոգեբանի հասարակական մասնագիտություն։ Դրանով դատարանը փորձ է արել կրկին ապացուցել հանրահայտ հանգամանքը, հանգելով եզրակացության՝ համարելով, որ երկամյա դասընթացներ հաճախած ուսանողը ստացել է բուհական կրթություն և մասնագիտական որակավորում։ Դրանով իսկ դատարանը խախտել է վերը նշված հոդվածի պահանջները։
Վճիռը կայացնելիս դատարանը հիմք է ընդունել և գործի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստեր է համարել գործում առկա ԵՊՀ-ից տրված 3 տեղեկանքները։ Դրանցից երկուսը հայցվորի կողմից են ներկայացվել դատարան և տրված են ԵՊՀ ասպիրանտուրայի ու դատարանին ներկայացրած դոկտորանտուրայի բաժնի վարիչի կողմից: Դատարանը չի գնահատել վերը նշված ապացույցները և չի համադրել դրանք իր կողմից ներկայացրած ապացույցների` տեղեկանքների հետ, որոնցում առկա են էական հակասություններ:
Ինչ վերաբերում է Հրաչյա Տաթևյանին որպես թույլ մանկավարժ լինելու վերաբերյալ իր հայտնած կարծիքին, ապա դրա համար հիմք են հանդիսացել հետևյալ փաստերը. 2007/2008թթ. ուսումնական տարում նրան վստահվեց դասավանդել <<Հոգեթերապիայի հիմունքներ>> ուսանողների կողմից ընտրովի առարկան։ Ուսանողների կողմից ընտրություն չստանալու պատճառով առարկան տապալվեց, արդյունքում ամբիոնը չկատարեց իրեն հատկացված 55 ակադեմիական ժամը։ Այս փաստի վերաբերյալ գործում որպես ապացույց առկա է ամբիոնի կողմից ուսումնական մասի վարիչ Զ. Սողոմոնյանին ներկայացված զեկուցագիրը, ինչը դատարանի կողմից չի հետազոտվել ու գնահատվել։
Վերը հիշատակված խախտումների հետևանքով դատարանը վճռի պատճառաբանական մասում չի նշել իր կողմից ներկայացված այս կամ այն ապացույցները մերժելու փաստարկները, որով հանգեցրել է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 132-րդ հոդվածի պահանջների խախտմանը։
Եթե դատարանը վերը նշված խախտումները թույլ չտար, ապա կպարզեր, որ ԵՊԼՀ ռեկտոր Ս. Զոլյանին ուղղված իր զեկուցագրում նշված տեղեկությունները համապատասխանում են իրականությանը, այսինքն, Հրաչյա Տաթևյանը հոգեբանությամբ զբաղվում է, ըստ էության, սիրողական մակարդակով և չունի ոչ միայն գիտական աստիճան, այլև՝ համապատասխան բուհական կրթություն, նա չի դասավանդում որևէ դասընթաց, որի ասպարեզում մասնագիտացած է լոկ ինքը, ունի մանկավարժական թույլ կարողություններ ու մասնագիտական ոչ լիարժեք պատրաստվածություն։
Խնդրել է մասնակի` հայցապահանջի բավարարված մասով Երևանի քաղաքացիական դատարանի 29.12.2008 թվականի վճիռը բեկանել և քաղաքացիական գործը հայցի բավարարված մասով ուղարկել նոր քննության:

3. Վերաքննիչ բողոքի պատասխանի հիմքերն ու հիմնավորումները.
Վերաքննիչ դատարանը ստորև շարադրում է բողոքի պատասխանի հիմքերն ու հիմնավորումները դատարանի նախընտրած հերթականությամբ և հիմնավորմամբ.
Կարինե Նալչաջյանն իր վերաքննիչ բողոքում նշել է, որ դատարանը թույլ է տվել նութական և դատավարական իրավունքի նորմերի խախտումներ, սակայն դա իրականությանը չի համապատասխանում, դատավարության ընթացքում կողմերին հնարավորություն է տրվել լիովին ներկայացնելու իրենց փաստարկներն ու ապացույցները:
Բողոքի պատասխան ներկայացնողը գտնում է, որ Երևանի քաղաքացիական դատարանի 29.12.2008թ. վճիռը հիմնավոր է և լիովին պատճառաբանված: Կարինե Նալչաջյանի վերաքննիչ բողոքն անհիմն է, վճռի բեկանման համար ոչ մի հիմք չկա, ուստի խնդրել է վերաքննիչ բողոքը մերժել և 29.12.2008թ. վճիռը թողնել օրինական ուժի մեջ:

4. Վերաքննիչ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.
Վերաքննիչ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը`
1. 30.08.2008 թվականին Վ. Բրյուսովի անվան ԵՊԼՀ հոգեբանության և հասարակական գիտությունների ամբիոնի վարիչ Կարինե Նալչաջյանը զեկուցագիր է ներկայացրել համալսարանի ռեկտոր Ս.Զոլյանին, որտեղ մասնավորապես նշվել է. <<Հ.Տաթևյանը հոգեբանությամբ զբաղվում է, ըստ էության սիրողական մակարդակով և չունի … համապատասխան բուհական կրթություն>>, <<…չի հանձնել համապատասխան որակավորման քննություններ>>, <<… պարոն Տաթևյանը ամբիոնի /հոգեբանական բլոկի/ դասախոսներից միակն է, ով չի դասավանդում որևէ դասընթաց, որի ասպարեզում մասնագիտացված է լոկ ինքը, մի բան, որ այդպես չէ վերոհիշյալ մասնագետների / -նկատի ունի Ե.Ավակիմովային, Տ.Ավագյանին, Ն.Իսահակյանին/ պարագայում>>, նույն զեկուցագրում նշվել է նաև <<Հ.Տաթևյանի մասնագիտական ոչ լիարժեք պատրաստվածության>> և <<մանկավարժական թույլ կարողությունների>> մասին:
2. Հրաչյա Ալեքսանդրի Տաթևյանին 01.06.1981 թվականին տրված թիվ 133 դիպլոմի համաձայն` Հ. Տաթևյանը 01.10.1979 թվականից մինչև 15.05.1981 թվականը սովորել է Երևանի Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշանակիր պետական համալսարանի հասարակական մասնագիտությունների ֆակուլտետում և այն ավարտել է 1981 թվականին` ստանալով հոգեբանի հասարակական մասնագիտություն:
3. Երևանի պետական համալսարանի ասպիրանտուրայի և դոկտորանտուրայի բաժնի կողմից 11.11.2008 թվականին տրված տեղեկանքի համաձայն` Հրաչյա Տաթևյանը 1981 թվականի դեկտեմբերի 15-ից ընդունվել է արտադրությունից կտրված ասպիրանտուրա <<ընդհանուր հոգեբանություն>> մասնագիտությամբ, անցել է ուսուցման լրիվ կուրսը և ավարտել է ասպիրանտուրան 1986 թվականի մարտի 16-ին: Ըստ նշված տեղեկանքի` Հ. Տաթևյանը հանձնել է մասնագիտական որակավորման քննությունները հետևյալ առարկաներից. 1/ Ընդհանուր հոգեբանություն –ԵՊՀ- <գերազանց>- 11.05.1981թ., 2/ Բժշկական հոգեբանություն – Լենինգրադի Վ.Բեխտերևի անվ. Հոգենեվրոլոգիական գիտահետազոտական ինստիտուտ- <գերազանց> - 30.05.1984թ.:
Ասպիրանտուրայի լրիվ կուրսն ավարտած ասպիրանտներին շնորհվող հետազոտողի որակավորման մասին ԽՍՀՄ Բարձրագույն և միջին մասնագիտական կրթության նախարարության և Բարձրագույն որակավորման հանձնաժողովի թիվ 637/63 կանոնադրության համաձայն` Հրաչյա Տաթևյանն ստացել է բժշկական հոգեբան-հետազոտողի որակավորում:
4. Վերը նշված փաստերն ամրագրվել են նաև Երևանի պետական համալսարանի պրոռեկտոր Գ.Գևորգյանի կողմից 06.11.2008 թվականին տրված թիվ 02/581 գրությամբ: Ավելին, նշվել է նաև, որ Հրաչյա Տաթևյանը սովորելու տարիներին կատարել է ատենախոսություն <<Անձի հոգեբանական առանձնահատկությունները պսիխոգեն սեռական խանգարումների ժամանակ>> երկու մասնագիտությամբ /<<ընդհանուր հոգեբանություն>> և <<բժշկական հոգեբանություն>>/: Ատենախոսության թեման հաստատվել է 11.03.1983թ.:
5. 2001թ. ապրիլի 10-ին և 2004թ. մայիսի 29-ին կայացած հոգեբանության ամբիոնի նիստերի արձանագրություններից քաղվածքների համաձայն` <<Ելույթ ունեցող Կ.Ա.Նալչաջյանը, Մ.Ա.Գրաբսկան նշեցին նրա /հայցվորի/ դասախոսությունների բարձր մասնագիտական պատրաստվածությունը, կազմակերպվածությունը, ինչպես նաև, ինչն անկասկած կարևոր է, գիտական հետաքրքրությունների լայնությունը>>: <<Ելույթ ունեցողները /այդ թվում նաև` Կ.Նալչաջյանը/ միաձայն հավանություն տվեցին հոգեբանության ամբիոնի ասիստենտի պաշտոնում ընտրվելու համար Հրաչյա Տաթևյանի թեկնածությանը: Հ. Տաթևյանն աշխատել է ամբիոնում 1985-1988թթ. և 1998 թվականից աշխատում է առ այսօր: Ունի 18 հրատարակված աշխատանք: Մշտապես աշխատում է իր պրոֆեսիոնալ մակարդակը բարձրացնելու ուղղությամբ: Ունի գիտական հետաքրքրությունների լայն շրջանակ: Պատասխանատու է, բարեխիղճ և հետաքրքիր մասնագետ: Կարդում է դասախոսություններ հոգեբանությունից>>:

5. Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանությունները և հետևությունը.
Վերաքննիչ դատարանը, քննության առնելով Կարինե Նալչաջյանի վերաքննիչ բողոքը դրանում նշված հիմքերի սահմաներում, եկավ հետևյալ եզրահանգման.
Վերաքննիչ դատարանը բողոքի քննության ընթացքում պետք է պարզի հետևյալ երեք իրավական խնդիրները. 1. արդյո՞ք սույն իրավահարաբերությունում առկա է պատիվը, արժանապատվությունը և մասնագիտական բարի համբավը արատավորող տեղեկություններ, 2. արդյո՞ք այդ տեղեկությունները տարածվել են. 3. արդյո՞ք այդ տեղեկությունները համապատասխանում են իրականությանը:
Այսպես, ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 19-րդ հոդվածը սահմանում է, որ քաղաքացին իրավունք ունի դատարանով պահանջել հերքելու իր պատիվը, արժանապատվությունը կամ գործարար համբավն արատավորող տեղեկությունները, եթե նման տեղեկություններ տարածած անձը չապացուցի, որ դրանք համապատասխանում են իրականությանը:
Վերաքննիչ դատարանը հարկ է համարում նախ ընդգծել, որ արժանապատվության իրավունքը հանդիսանում է մարդու իրավունքների և ազատությունների հիմնական աղբյուրը և որի պաշտպանությունը համարվում է պետության ստանձնած պարտականություններից մեկը, որը հռչակված է ՀՀ Սահմանադրության 3-րդ հոդվածով որպես բարձրագույն արժեք: Արժանապատվությունը մարդկային հատկանիշ է, որը հավասարազոր է հարգվելու իրավունքի և ուրիշներին հարգելու պարտականության: Ավելին, արժանապատվության տակ նաև հասկացվում է մարդու և նրան շրջապատողների կողմից նրա որոշակի բարոյական և մտավոր կարողությունների ընդունումն ու ճանաչումը: Արժանապատվության իրավունքի հետ սերտորեն կապված է պատվի իրավունքը:
ՀՀ Սահմանադրության 3-րդ հոդվածն ամրագրում է, որ մարդը, նրա արժանապատվությունը, հիմնական իրավունքները և ազատությունները բարձրագույն արժեքներ են, իսկ 14-րդ հոդվածը սահմանում է, որ մարդու արժանապատվությունը` որպեu նրա իրավունքների ու ազատությունների անքակտելի հիմք, հարգվում և պաշտպանվում է պետության կողմից:
ՀՀ Սահմանադրության այս նորմերն ուղղակիորեն բխում են Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագրից, որի 1-ին հոդվածի համաձայն` բոլոր մարդիկ ծնվում են ազատ ու հավասար իրենց արժանապատվությամբ և իրավունքներով: Յուրաքանչյուր մարդու արժանապատվություն ենթակա է պաշտպանության անկախ նրա ունեցած սոցիալական արժեքից:
Սույն գործով հայցվորը վիճարկում է Վ. Բրյուսովի անվան ԵՊԼՀ հոգեբանության և հասարակական գիտությունների ամբիոնի վարիչ Կարինե Նալչաջյանի 30.08.2008 թվականի համալսարանի ռեկտոր Ս. Զոլյանին ուղված զեկուցագիրը, որում ներառված տեղեկությունները հայցվոր Հրաչյա Տաթևյանը գնահատել է իր պատիվը, արժանապատվությունը և մասնագիտական բարի համբավն արատավորող:
Այսպես, Վերաքննիչ դատարանն անհրաժեշտ է համարում նշել, որ արատավորող են համարվում իրականությանը չհամապատասխանող տեղեկությունները, որոնցում պարունակվում են անձի կողմից բարոյական սկզբունքների կամ իրավական նորմերի խախտման վերաբերյալ պնդումներ (անազնիվ արարքի կատարում, ոչ պատշաճ վարքագծի դրսևորում և այլն):
Տվյալ դեպքում Վերաքննիչ դատարանը, ուսումնասիրելով 30.08.2008 թվականի զեկուցագիրը, մասնավորապես` նրանում շարադրված տեղեկություններն այն մասին, որ <<Հ. Տաթևյանը հոգեբանությամբ զբաղվում է, ըստ էության սիրողական մակարդակով և չունի … համապատասխան բուհական կրթություն>>, <<…չի հանձնել համապատասխան որակավորման քննություններ>>, <<… պարոն Տաթևյանը ամբիոնի /հոգեբանական բլոկի/ դասախոսներից միակն է, ով չի դասավանդում որևէ դասընթաց, որի ասպարեզում մասնագիտացված է լոկ ինքը, մի բան, որ այդպես չէ վերոհիշյալ մասնագետների/-նկատի ունի Ե. Ավակիմովային, Տ. Ավագյանին, Ն. Իսահակյանին/ պարագայում>>, նույն զեկուցագրում նշվել է նաև <<Հ. Տաթևյանի մասնագիտական ոչ լիարժեք պատրաստվածության>> և <<մանկավարժական թույլ կարողությունների>>, գտնում է, որ դրանք չեն համապատասխանում իրականությանը հետևյալ պատճառաբանությամբ.
Մասնավորապես, գործի ուսումնասիրությունից պարզվեց, որ Հրաչյա Տաթևյանին 01.06.1981 թվականին տրվել է թիվ 133 դիպլոմ, համաձայն որի` Հրաչյա Տաթևյանը 01.10.1979 թվականից մինչև 15.05.1981 թվականը սովորել է Երևանի Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշանակիր պետական համալսարանի հասարակական մասնագիտությունների ֆակուլտետում և այն ավարտել է 1981 թվականին` ստանալով հոգեբանի հասարակական մասնագիտություն:
Բացի այդ, Հրաչյա Տաթևյանը 1981 թվականի դեկտեմբերի 15-ից ընդունվել է արտադրությունից կտրված ասպիրանտուրա <<ընդհանուր հոգեբանություն>> մասնագիտությամբ, անցել է ուսուցման լրիվ կուրսը և ավարտել է ասպիրանտուրան 1986 թվականի մարտի 16-ին: Ինչպես նաև Հ. Տաթևյանը հանձնել է մասնագիտական որակավորման քննությունները հետևյալ առարկաներից. 1/ Ընդհանուր հոգեբանություն –ԵՊՀ- <գերազանց>- 11.05.1981թ., 2/ Բժշկական հոգեբանություն – Լենինգրադի Վ.Բեխտերևի անվ. Հոգենեվրոլոգիական գիտահետազոտական ինստիտուտ- <գերազանց> - 30.05.1984թ.:
Վերը նշված ապացույցների ուսումնասիրման արդյունքում Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ Կարինե Նալչաջյանի կողմից ռեկտորին ուղված զեկուցագիրն ուղված է Հրաչյա Տաթևյանի պատվի, արժանապատվության և մասնագիտական բարի համբավի արատավորմանը, քանի որ, ինչպես վերը նշվեց, Հրաչյա Տաթևյանն ունի համապատասխան մասնագիտական բարձրագույն կրթություն, հանձնել է ասպիրանտուրայի որակավորման քննություններ, հանդիսանում է մի շարք գիտական հոդվածների հեղինակ:
Տեղեկությունների տարածումը ենթադրում է դրանց հրապարակումը մամուլի, հեռուստատեսության և ռադիոյի միջոցով (ԶԼՄ-ների միջոցով), ինչպես նաև դրանց շարադրումը ծառայողական բնութագրերում, ելույթներում, դիմումներում, որոնք ուղված են պաշտոնատար անձին, կամ այլ ձևով այդ տեղեկությունների հայտնումը, այդ թվում նաև բանավոր կարգով մի քանի անձնաց կամ թեկուզ և մեկ անձի:
Տվյալ պարագայում վերը նշված զեկուցագրում շարադրված տեղեկությունները Վերաքննիչ դատարանը համարում է տարածված, քանի որ այն զեկուցագրով ներկայացվել է թեկուզ և մեկ անձի` տվյալ դեպքում ռեկտոր Ս. Զոլյանին:
Տեղեկություններն իրականությանը համապատասխանելու հարցը կարգավորելիս օրեսդիրը դրա հիմքում դնում է <<անմեղության կանխավարկածի>> սկզբունքը, այն է` տեղեկությունները համարվում են իրականությանը չհամապատասխանող այնքան ժամանակ, մինչև դրանք տարածող անձը հակառակը չի ապացուցում:
Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ այս պայմանի` տեղեկություններն իրականությանը համապատասխանելու վերաբերյալ ապացուցման բեռը կրում է այդ տեղեկությունները տարածած անձը` տվյալ պարագայում Կարինե Նալչաջյանը:
Գործի ուսումնասիրությունից պարզվեց, որ բողոք բերած անձը չի հիմնավորել իր կողմից զեկուցագրում շարադրված փաստերի իրականությանը համապատասխանելու հանգամանքը, որը ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 48-րդ հոդվածով սահմանված կարգով հանդիսանում է վերջինիս դատավարական պարտականությունը: Վերաքննիչ դատարանը փաստում է, որ թեև բողոքաբերը մատնանշել է Հրաչյա Տաթևյանի կողմից ներկայացրած ապացույցների և իր կողմից վկայակոչած տեղեկանքների միջև առկա հակասությունները, այնուամենայնիվ Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ անգամ այդ հակասությունների առկայության պարագայում բողոքը ենթակա չէ բավարարման, քանի որ սույն իրավահարաբերությունում առաջնային խնդիրը կայանում է նրանում, որ այդ տեղեկություններ տարածող անձը ինքը պետք է ապացուցի դրանց իրականությանը համապատասխանելու հանգամանքը, ինչը տվյալ դեպքում Կարինե Նալչաջյանը չի կատարել: Ավելին, բողոքաբերի վկայակոչած տեղեկանքները չեն հերքում Հրաչյա Տաթևյանի կողմից ներկայացված ապացույցների արժանահավատությունը:
Վերոգրյալ պատճառաբանությամբ Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ սույն իրավահարաբերությունում առկա են վերը նշված երեք պայմանների միաժամանակյա առկայությունը, որը հիմք է որակելու անձի պատիվը, արժանապատվությունը և մասնագիտական բարի համբավը արատավորող տեղեկությունների տարածում:
Վերաքննիչ դատարանը, ուսումնասիրելով բողոքարկվող վճիռը, գտնում է, որ դատարանի վճիռը համապատասխանում է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 130-րդ և 132-րդ հոդվածներով ամրագրված պահանջներին: Վճռում ընդհանուր իրավասության դատարանը նշել է գործի քննության արդյունքում պարզված հանգամանքները, անդրադարձել է կողմերի դիրքորոշումներին, ինչպես նաև առկա են հայցապահանջը բավարարելու վերաբերյալ և պատասխանող կողմի առարկությունները մերժելու վերաբերյալ դատարանի պատճառաբանությունները: Այսպիսով, Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ խնդրո առարկա վճռով վեճն ըստ էության ճիշտ է լուծվել, ուստի այն պետք է թողնել օրինական ուժի մեջ:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 220-րդ, 221-րդ հոդվածներով` Վերաքննիչ դատարանը

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

1. Վերաքննիչ բողոքը մերժել: Երևանի քաղաքացիական դատարանի 29.12.2008 թվականի վճիռը թողնել օրինական ուժի մեջ:
2. Պետական տուրքի հարցը համարել լուծված:
3. Սույն որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից մեկ ամիս հետո և կարող է բողոքարկվել վճռաբեկության կարգով:


Դատավոր` դատավոր` դատավոր`
Ն. Հովսեփյան Ա. Մկրտչյան Ն. Բարսեղյան